Code rood

‘Het is code rood vandaag’, riep mijn echtgenote vanuit de kamer. ‘Hoezo? Komt je moeder koffie drinken?’, vroeg ik. Ik stond in de hal klaar om op pad te gaan. ‘KNMI geeft code rood af’, verduidelijkte ze. Ze kwam de hal ingelopen.

‘Oké, en wat betekent dat dan? Halen ze alle wegen binnen? Rijverbod?’

‘Dat betekent dat ze adviseren niet de weg op te gaan. Omdat het gevaarlijk is.’ Ze keek er ongerust bij.
‘Wat een onzin allemaal. Kijk eens naar buiten. Alles groen en geen sneeuwvlok die het in zijn hersens haalt om naar beneden te komen dwarrelen. En mocht hij dat al doen, dan wordt hij genadeloos afgestraft met een bak zout.’

‘Bart, ik meen het serieus, het kan gevaarlijk worden, misschien beter dat je thuis blijft.’
‘Lieve schat, ik reed al auto toen het KNMI nog kleurenblind was en alleen nog maar in zwart-wit op de buis kwam. Niks code rood, geel, paars, groen en weet ik veel wat ze nog meer in voorraad hebben. Mijn devies: gewoon je ding doen.’

Ze schudde haar hoofd.
Ik ging verder.

‘Ik meen het hoor. In die tijd werd er nooit voor files gewaarschuwd met als direct prettig effect dat er nooit files waren. Als ze tegenwoordig een file in Zeeland aankondigen trappen ze in Delfzijl al op de rem.
‘Bart, je slaat door. Je kraamt onzin. En bovendien: filewaarschuwingen komen niet van het KNMI.’
‘Oké, waarom geven ze al die waarschuwingscodes af dan?’ Ik had dat niet zo begrepen.
‘Dat is nu eenmaal zo afgesproken. Ik slaakte een diepe zucht. Als er geen argumenten meer te vinden zijn heet het “te zijn afgesproken”.

‘Nicolien had het er vanmorgen ook al over, en die werkt niet voor het KNMI.’
‘Nicolien? Wie is dat nou weer. Heet ze soms Paulusma van achteren?’
‘Dat is die dame van RTL die vaak ’s morgens het weerpraatje doet. Je weet wel.’
‘Je bedoelt die met steunzolen?’ Ik kon me haar vaag herinneren.
‘Steunzolen?’, ze keek verbaasd.
‘Ja, die altijd zo het beeld in komt waggelen.’ Ik deed het voor. Ze schudde lachend haar hoofd.

‘Weet je schat, toen ik nog werkte reed ik elke dag naar het hoge noorden. Om het even welke kleurenkaart die Nicolien van jou ook trok. Ik ging op pad. En ik heb het altijd gered. En nog op tijd ook.’
‘Stoer hoor.’ Het compliment klonk wat cynisch.
‘En het mooiste van alles: degene die het dichtst bij het werk woonden zagen in die kleurencodering vaak een mooi argument om te laat of zelfs helemaal niet te komen opdraven.’

‘Bart, je kunt het vertellen zoals je wilt, het wordt vandaag gevaarlijk op de weg en ik denk dat je beter morgen kunt gaan. Heeft niemand een probleem mee.’ Ik dacht even na en besloot toen het advies maar te volgen. Al was het alleen maar om de ongerustheid weg te nemen.

‘Oké, ik blijf thuis’, zei ik en trok mijn schoenen en jas weer uit.
Ik kreeg een zoen.

Ik ben voor het raam gaan zitten en heb rustig afgewacht tot de wereld rood zou kleuren. 
Verder dan wit is het niet gekomen.

Bart

Powered by WPeMatico