Tandjes

‘Hoi Mies, lekker aan de wandel?’, merkte Bert op. Hij liep op straat een buurtgenootje tegen het lijf die met haar kleinkind aan de hand een wandelingetje maakte.
‘Ja, even een afkoelrondje. Pietje raakte net wat oververhit.’
‘Trouwens wat een leuke naam’, vond Bert en zei het. ‘Die hoor je tegenwoordig niet veel meer.’
‘Mijn eh.. mijn Piet heet Piet. En mijn schoonvader ook’, zei ze.
‘Jawel, maar ik bedoel bij nieuwe kinderen.’
‘Hij is simpelweg naar opa genoemd. En opa vindt dat heel leuk hè manneke?’ Ze keek naar Pietje in de hoop op een positieve reactie.
‘Is Pietje een beetje boos?’, vroeg Bert op kinderlijke toon aan het chagrijnig kijkende manneke.
‘Ja hè, Pietje is een beetje boos omdat Pietje zijn zinnetje niet kreeg.’
‘O, en waarom kreeg Pietje zijn zinnetje niet’, vroeg Bert. Pietje leek na te denken.
‘Omdat Pietje een snoepje wilde en die niet van oma kreeg, hè?’
‘O, maar snoepjes zijn ook heel slecht voor je tandjes, of niet oma?’
‘Ja, maar dat gelooft Pietje niet’, lachte ze. Pietje begon nu wat onrustig aan de arm van oma te trekken.
‘Dat is ook lastig voor zo’n kind’, wist Bert. ‘Hoe leg je een kind van een jaar uit dat snoep slecht is voor het gebit?’
‘Dat leg je niet uit’, lachte oma. ‘Ja, door geen snoep te geven. Maar dat moet dan ook consequent gebeuren. Helaas zijn papa en mama niet zo consequent, hè Piet?’
Bert moest lachen. ‘Meestal is dat andersom. Dat in de ogen van de ouders opa en oma de grote verwenners zijn.’
‘O, maar dat zijn we ook hoor. Wij worden vaak als de schuldigen aangewezen.’ Ze bukte zich en nam Piet op haar arm. Bert keek hem aan.
‘Wat heeft Piet mooie blauwe ogen’, vond Bert. ‘Laat je tandjes eens zien, Piet?’ Er gebeurde niets.
‘Hij heeft helemaal nergens zin in’, zei ze. ‘Ik denk dat Pietje zo maar eens een slaapje gaat doen, niet Piet?’
‘Dat zeggen ze nou nooit tegen mij’, lachte Bert. Hé Pietepiet, lach eens tegen ome Bert?’ Het ventje trok voorzichtig met zijn lip.
‘Hij gaat huilen’, voorspelde ze. Bert begon nu gekke bekken te trekken. ‘Brrrrrrrrrr’, clownde hij en liet zijn tanden zien.
‘Kijk Piet, ome Bert heeft vroeger ook teveel snoepjes gegeten’, riep hij. ‘Daarom heeft hij nu een kunstgebit.’ Bert duwde als bewijs met zijn tong zijn ondergebit naar boven. De tanden staken boven zijn bovenlip uit.
Pietje begon nu te lachen.
‘Dat vind hij leuk, ome Bert’, riep oma blij. Bert herhaalde zijn actie. ‘Brrrrrrrr’, lachte hij.
Op dat moment vond Piet het blijkbaar genoeg en greep razendsnel in. Met een ruk trok hij het loszittende en door Bert opgewipte ondergebitje uit Bert’s mond en gooide het schaterend op de straatkeien. Triomfantelijk keek hij om zich heen, en trok zijn mondje open….
‘Brrrrrrrrrrr.’

Bart

Powered by WPeMatico