Pinkeltje

‘Bart, lees jij de kleintjes nog even voor?’, vroeg mijn echtgenote van boven aan de trap. Ze had het “spul” net gedouched en “het” stond klaar om de dag feestelijk af te sluiten waarna de avondlijke stilteperiode van Opa en Oma officieel kon worden opgestart.
‘Jawel, wat is precies de bedoeling dan?’, vroeg ik.
‘Dat zeg ik toch? Voorlezen. Boekje moet ergens staan.’
‘Er staan hier wel meer boeken, maar ik denk dat voorlezen uit “Ik Jan Cremer” te zware kost voor ze is’, blaatte ik in het trappengat.
‘Hallo, het voorleesboekje staat hier in het rekje op het slaapkamertje!!!’
Ietwat vermoeid trok ik mij aan de leuning naar boven en kreeg daar het boek “Pinkeltje” in mijn handen gedrukt’
‘Moet Opa voorlezen?’, vroeg ik blij.
‘JAAAAAAAAAAAAAAAA’, klonk het koortje. Ze huppelden voor mij uit, één van de twee slaapkamertjes binnen en doken samen in het bed van mijn kleindochter. Ik schraapte mijn keel en zette mijn bril recht.

‘Ja, riep Pinkeltje, de muizen in het grote huis…’

‘Lieve schat’, onderbrak mijn echtgenote mij. ‘Wat voor een beeld heb jij bij Pinkeltje?’
‘Hoezo?’
‘Je klinkt als een schorre bromvlieg in een kerker. Pinkeltje is een klein kaboutertje met een piepstemmetje. Of niet, kinderen?’
‘Jahaha….’, klonk het in koor. ‘Piepstemmetje.’ Ik schraapte nogmaals mijn keel en pompte vervolgens mijn stembanden op tot op piepniveau.
‘Klinkt dit als een Pinkel?’, piepte ik. Het voelde alsof de kruisnaad van mijn broek tot boven mijn navel was getrokken.
‘Jahaha…’, klonk het wederom in koor. Het verhaaltje ging nu verder en de kinderen hingen aan mijn lippen.
‘Meer Opa! Nog een verhaaltje’, riepen ze nadat ik met pijn in mijn strot Pinkeltje dichtklapte.
‘Nee, we gaan slapen. Kom op, jij in je eigen bed en snurkennnnnnn.’ Ik knuffelde het spul, draaide het licht uit en na een “welterusten allemaal” liep ik de trap af naar beneden.

‘Wat heb je daar?’, vroeg mijn echtgenote.
‘O, dat Pinkelboekje. Het is zó leuk geschreven. Ik had vroeger zelf ook een Pinkeltje’, riep ik vanuit mijn herinnering.
‘Een Pinkeltje?’, lachte ze. ‘Zeg maar gerust een flinke Pinkel. Maar daar hoef je niet meer uit voor te lezen hoor. Ook niet met een piepstem.’

Bart

Powered by WPeMatico