Kopje koffie…

‘Meneer, u kunt dáár plaatsnemen en een kopje koffie nemen’, zei een vriendelijke receptioniste. Ze was achter haar werkplek vandaan gekomen om mij te woord te staan. Ik vind dat altijd prettig. Niet zo’n wuftige juf die ongeïnteresseerd haar nagels vijlt terwijl ze met je in gesprek is. Nee, ze was oprecht geïnteresseerd in mijn komst.

Ik liep naar de aangegeven plaats. Een notenhouten tafel met een gemonteerde krantenbak en drie i-pads om mobiel te kunnen werken terwijl je wacht. Toen naar de luxe koffieautomaat. Daar ontdekte ik vijftien keuzeknoppen met de meest fantastische benamingen maar de knop voor een simpel bakkie hollandse koffie ontbrak. Tja, en daar sta je dan. Expresso, dubbele expresso, koffie verkeerd, koffie met melk, amerikaanse koffie, nog wat onbegrijpelijke italiaanse knoppen… Ik keek hulpeloos om mij heen…

‘Kunt u het vinden?’, vroeg de receptioniste. Ze kwam hoog-gehakt aangedribbeld.
‘Hoe kom ik nu aan een hollandse kop koffie?’, vroeg ik.
Ze lachte. En dan op een manier dat je bij jezelf denkt: wat een een leuke lach. Echt gemeend.
‘Ik heb al eens richting mijn manager geroepen dat er de volgende keer een eenvoudiger apparaat moet komen. Het gaat zó vaak mis’.
Ze plaatste het lege kopje onder het apparaat.
‘Kijk, dan moet je op deze knop drukken. Melange koffie. En dan wordt er een oer-hollands kopje koffie gezet’.
‘Oké, dat is dus de truc.’
Stilletjes keken we naar de verrichtingen van het apparaat. Bonen malen, een beetje gekreun en gesteun en het gekletter van de koffie in het kopje.
‘Dank u wel, zo lukt het wel hoor’, blaatte ik.
‘In deze bakjes vind u de melk en eventueel de suiker.’
‘Prima’, zei ik op een wellicht iets te leuke toon. Ze tikte weer weg. 

Ik nam mijn koffie, pakte een cupje melk, een houten roerstaafje en nam plaats. Terwijl ik nog even in haar richting keek, drukte ik met mijn duim in het alluminium cupje. Ik voelde meteen nattigheid: de melk spatte eruit en drupte op mijn broek. 
Ik keek snel om mij heen. Zij keek op dat moment vanachter haar werkplek, blèrde een “Ooohhh” en snelde toe.
‘Dat gebeurt zó vaak’, wist ze terwijl ze met een servetje het plasje wegdebte. ‘Je kunt beter melkpoederstaafjes gebruiken. Dat is veiliger’. Ze knipoogde. Wát een aardige vrouw en wát een prettige behandeling. Dit was echt “gemeend” persoonlijk.

Nadat ze weer achter haar desk zat, en mij lachend aan bleef kijken, vroeg ik mij af wat mij nu zo speciaal maakte dat ze zo geïnteresseerd was in mij als klant. Mijn grijze haar misschien ? Mijn gebruinde gezicht? Mijn plooien? Mijn iets te dikke lijf?
Terwijl ik zo zat te mijmeren kwam er een nieuwe klant binnen. De receptioniste schoot achter haar bureau vandaan en begroette hem zo mogelijk nog vriendelijker dan ze mij had gedaan. Ik ontdekte een jonge god van zo rond de dertig…
Terwijl ze god naar de koffieautomaat sleurde om ongetwijfeld hulp te bieden bij het zetten van een oer-hollands kopje koffie, klapte ik met een forse dreun terug op aarde.

Ik ben maar aan de gemonteerde krantenbak begonnen.

Bart

Copyright Brompot juni 2017

Powered by WPeMatico