Bert en Truus Jansen. De winterslaap#7 (vervolgstory)

‘Ik vind dat we het moeten doen’, vond Truus.
‘Laat hij nou eerst maar een offerte opmaken en zijn handtekening eronder zetten. Ik ken dit soort handel.’
‘Jij altijd met je wantrouwen. Die man is eerlijk.’
‘Schat, ik vertrouw ze net zover als ik ze zie. En dat is maar een heel klein stukje. Het begint dadelijk met het aanbieden van een kopje koffie. Let op.’
‘Kan ik u een kopje koffie aanbieden?’, vroeg de verkoper.
‘Ja, lekker’, blaatte Truus.
‘U ook koffie, meneer?’
‘Nee dank u. Geef maar korting.’
‘We gaan zo even kijken.’ Hij verdween naar de koffieautomaat.
‘Doe toch niet altijd zo stug’, fluisterde Truus.
‘Dat is onderdeel van de strategie. Die man moet het op zijn zenuwen krijgen. Dat scheelt ons euro’s.’
‘Zo, twee koffie. Neemt u plaats.’ Hij wees naar twee stoelen aan een bureau waar hijzelf achter plaatsnam.
‘Wat doet u voor de kost?’, vroeg hij belangstellend terwijl hij het toetsenbord van zijn computer naar zich toe trok.
‘Niks’, zei Bert.
‘Mijn Bert is met pensioen’, voegde Truus er vriendelijk aan toe.
‘O, gezellig. En dan hebben we natuurlijk lekker de tijd om erop uit te trekken’, lachte hij.
‘Hoezo?’, vroeg Bert.
‘Nou ja, pensioen. Genieten toch?’
‘Reken jij nou eerst maar uit wat we moeten bijlappen. Dan zien we wel of we er nog “lekker op uit kunnen”.’
‘Oké, ik zal eens kijken hoe de vlag erbij staat.’ Hij begon enthousiast op het toetsenbord te timmeren.
‘Je hebt er echt zin in hè’, merkte Bert op. ‘Weinig verkocht laatste tijd?’
‘Nee hoor’, lachte hij. ‘Maar ik ontken niet dat het leuk is om te verkopen.’
‘Uhhhh… ter informatie: Je hebt hem nog niet verkocht hoor. Eerst de prijs, daarna gaan we vergelijken met de andere vijf offertes die we hebben liggen en daarna nemen we een besluit. Je hebt dus een kans van één op vijf. Als ik jou was zou ik maar heel erg je best doen om het ons naar de zin te maken.’
‘O, u heeft nog meer aanbiedingen?’
‘Ja, en heel eerlijk gezegd zit er één bij die zó interessant is, daar kom je vast niet overheen.’
‘Ja, dat zou kunnen.’ Hij produceerde een zweetdruppel.
‘Warm hè’, merkte Bert op.
‘Zo, even kijken of alles erop staat… de caravan, inruil, fietsenrek. De gebruikelijke afleverkosten reken ik dan niet.’
‘Waarom niet?’, vroeg Bert.
‘Dat scheelt u in de prijs meneer.’ Hij keek alsof hij een goudstaaf cadeau had gedaan.
‘Ja, dat denk ik ook’, riep Bert. ‘Maar ik ben niet helemáál gek. Ik reken minimaal vijfhonderd euro voor het afleveren van de Chateau.’
‘Ik begrijp u niet’, riep de verkoper met enige wanhoop in zijn stem.
‘Ik wel. Ik moet eerst met de stalhouder contacten, er vervolgens naar toe rijden, de caravan aankoppelen, naar huis hobbelen, onze spullen uit het Kasteel halen en dan nog hier naar toe rijden.’

Bart

Powered by WPeMatico