Een fotomodel

‘Ik heb geen idee mevrouw’, zei ik. ‘Ik heb geen horloge om. Maar ik vermoed zo tegen half drie’. 
‘Heeft u geen telefoon bij u?’, vroeg ze.
‘Een telefoon? Hoezo, moet u bellen?’
Ze schudde haar hoofd. ‘Nee, maar volgens mijn schoonzoon heeft zo’n ding tegenwoordig ook een klok’.

Ik moest nadenken.

‘Inderdaad, u heeft gelijk. Eens kijken’. Ik ging wat scheef zitten om met mijn rechterhand mijn smartphone uit mijn achterzak te kunnen trekken.
‘En?’, vroeg ze.
‘Een momentje. Ik moet hem eerst van het slot halen.’ Ik typte de code in waarna het schermpje oplichtte. 
‘Het is precies half drie. Zat ik er toch niet ver naast.’
Ze knikte en boog zich iets in mijn richting.
‘Dat is een mooi toestelletje’, merkte ze op.
‘Nou ja, laat ik het zo zeggen: hij doet het. Maar mooi is iets anders.’

‘Kun je er ook foto’s mee maken?’, vroeg ze na een korte stilte.’Die van mijn schoonzoon kan dat namelijk wel.’
‘Deze ook hoor.’ Ik hield hem in haar richting en deed alsof ik een foto maakte. Ze ging er echter goed voor zitten.
‘En is het wat?’, vroeg ze toen.
‘Hahaha, ik deed maar alsof.’
‘O, maar klik gerust hoor. Wacht even, dan ga ik er goed voor zitten.’
Ze draaide zich ietwat, drukte met haar hand haar grijze krullenhoofd in model,duwde haar bril wat op en legde haar handen op schoot. Vervolgens rechtte ze haar rug en trok een enorme glimlach.
Ik schoof iets van haar af totdat ze volledig in beeld was en drukte toen op het scherm.
‘Heeft ie geklikt?’, vroeg ze.
‘Ja’, zei ik en bekeek het plaatje. Hij was nog aardig gelukt ook. Ik liet hem zien.

‘U kunt goed fotograferen. Echt een mooi plaatje. Kun je zo’n foto ook gemakkelijk versturen?’, vroeg ze toen.
‘Hoezo? Wilt u meedoen aan de miss Holland?’, lachte ik.
‘Nee, dat niet, maar het is zo’n leuke foto. Ik denk dat mijn dochter hem graag wil hebben’.
‘O, maar ik kan hem zo versturen hoor. Heeft u toevallig haar mobiele nummer bij u?’
‘Die heb ik’, zei ze. Ze zocht in haar handtasje om vervolgens een papiertje aan de oppervlakte te trekken.
‘Dit is het nummer van mijn schoonzoon.’

Ik nam het nummer over en koppelde hem aan de whats-ap. Vervolgens typte ik een berichtje met uitleg met als bijlage haar foto.
Ik las hem vervolgens voor.
‘Hoi, ik ontmoette uw schoonmoeder en die vroeg of ik een foto kon maken en naar haar dochter wilde doorsturen. Wel, bij deze, met de groetjes uit de Achterhoek.’
Ze stak ter instemming haar duim op.
‘Wel, daar gaat ie dan.’ Ik drukte op het schermpje en hij werd verzonden.
‘De techniek staat toch voor niets tegenwoordig’, merkte ze vrolijk op.’
‘Ja’, blaatte ik. ‘Nog niet zo lang geleden moest je voor zoiets naar de fotograaf en naar het postkantoor.’
Ze knikte.

Intussen keek ik naar het schermpje en zag twee blauwe vinkjes achter het bericht verschijnen.
‘Nou, ze hebben uw foto gezien hoor’, lachte ik. ‘En ze typen ook een berichtje terug’.
‘O? En wat schrijven ze?’, vroeg ze nieuwsgierig.
‘Ze zijn nog bezig. Duurt altijd even.’
Het bericht verscheen.

‘Beste verzender, wilt u zo vriendelijk zijn en mijn schoonmoeder uitleggen dat ze nu eindelijk op moet houden met het versturen van foto’s. Ze spant iedereen voor haar karretje en dit is inmiddels foto vierentachtig die we deze maand van haar zittend op dat klotebankje hebben ontvangen. Ze kan er nóg vijfduizend sturen maar ons besluit staat vast: deze bemoeizuchtige intrigant komt ons huis nooit meer in’.

‘En?’, vroeg ze.
Ik dacht twee tellen na en stond op.
Toen: ‘groetjes terug, ze vinden het een leuke foto en ze houden heel erg van u. Ik wens u trouwens nog een prettige middag’.
Ik knikte een keer beleefd en maakte me snel uit de voeten.

Bart

Copyright Brompot augustus 2017

Powered by WPeMatico