Bert en Truus Jansen. Winterslaap #24

‘Goh, meneer Jansen, wat heeft u een mooie caravan’, merkte een langswandelende dame op.
‘Goedemorgen mevrouw Ketelaar. Ja, we hebben een nieuwe aangeschaft. Ons oude Kasteel viel onder monumentenzorg.’
‘Hahaha, ja, daar krijgen we na verloop van tijd allemaal last van. En worden we uiteindelijk allemaal afgedankt.’
‘Zo ver wil ik niet gaan, mevrouw Ketelaar’, lachte Bert.
‘Ik wel, meneer Jansen. Ik weet er alles van.’
‘Vertel?’, nodigde hij haar uit.
‘Mijn inmiddels tot ex-man gedegradeerde ex-partner heeft mij afgedankt.’
‘Ach ja, dat is waar ook: u bent gescheiden. Ja, dan heeft u inderdaad recht van spreken.’
‘Dat bedoel ik, meneer Jansen.’
‘Zeg maar Bert hoor. Meneer is niet thuis.’
‘Mevrouw ook niet. Die loopt hier. Ik ben Els. Van nummer veertien.’ Ze wees naar het begin van de straat.
‘U had toch ook een caravan te koop?’, vroeg Bert.
‘Ja, heb ik overgehouden aan de boedelscheiding. Hij wilde hem niet. Het matras was volgens hem versleten. Bovendien kreeg hij er één cadeau bij zijn nieuwe vlam. Zat er standaard bij.’

‘En heeft u hem inmiddels verkocht?’
‘Nee, ik verkoop hem niet meer’, zei ze. Toen, fluisterend: ‘Met het oog op de toekomst.’
‘Toekomst’, vroeg Bert.
‘Ja, ik beweeg mij op internet.’
‘O? En eh… ‘
‘Ja, een dating-site. Héél spannend. Ik zou zo zeggen, neem eens een kijkje’, lachte ze.
‘Mag ik niet. Krijg ik ruzie met mijn Truus.’
‘Dat zal best. Je zou het beslist niet gek doen tussen al die tweedehandsjes. Zo verkocht’, lachte ze. Bert schudde zijn hoofd.
‘Maar alle gekheid op stokje Els: heb je wel een geschikte auto?’
‘Nee, een klein boodschappenautootje. Zonder trekhaak.’
‘Dat dacht ik al. Ik heb hem zien staan.’
‘Maar ik heb de moed nog niet opgegeven’, lachte ze.
‘Je doelt op de aanstaande prins op het witte paard?’, raadde Bert.
‘Ja, maar dan wel uitgerust met een flinke trekhaak.’ 

Bart.

Powered by WPeMatico