Bert en Truus Jansen. Winterslaap #26

‘Goh, dus jullie gaan een weekendje kamperen?’, vroeg de buurvrouw. Ze hing uit het raam boven.
‘Ja, we gaan de nieuwe caravan uitproberen’, zei Bert.
‘Leuk, en jullie hebben mazzel, het wordt prachtig weer’, riep ze.
‘Ha Agnes, lekker druk?’, vroeg Truus. Ze sjouwde een tas spulletjes naar de caravan.
‘Ja, Herman heeft gisteren een gaatje geboord. Een stof!!! Dat wil je niet weten.’
‘Dat meende ik al te horen. De kalk vloog bij ons van de muur’, grapte Bert.
‘Hebben jullie al iemand voor de plantjes, Truus?’
‘Nee, nog niet. Zijn jullie het weekend thuis?’
‘Ja hoor. Herman heeft dienst.’
‘En jullie hebben een sleutel, toch?’
‘Ja, die hangt veilig in het kastje.’
‘Ook ik vind het prima hoor, Agnes. Ze zijn toch al aan het eind van hun leven.’
‘Bemoei je er niet mee Bert Jansen. Als je het zou willen doen, dan graag.’
‘O ja hoor Truus, met alle plezier.’
‘Loop straks maar even langs. Dan geef ik je een schenkinstructie.’
‘Hahaha, een schenkinstructie? Is het zo ingewikkeld?’
‘Nou ja, de één moet veel, de ander een scheutje. Ik heb ook wat vetplantjes, die mogen niks.’
‘Ik kom zo. Eerst even het stof wegwerken.’
Ze begon hartstochtelijk een kleedje uit te kloppen.
‘Dat moet een behoorlijk gat zijn geweest, Agnes’, merkte Bert op toen ze wat later bij de caravan stond.
‘Ja, het ging om het ophangen van een fotolijstje van mijn moeder.’
‘Zo’n klein lijstje van vijftien bij vijftien, bedoel je?’ Truus hield haar duim en wijsvinger uit elkaar.
‘Ja, inderdaad. Herman heeft er een haak ingeboord waar je minstens een flinke ezel aan kunt hangen.’
‘Daar heeft ie vast over nagedacht, Agnes. Ik ken Herman!’
‘Nou ja zeg, zo’n zwaargewicht was mijn moeder nou ook weer niet’, lachte ze.
‘Dat zal best’, lachte Bert. ‘Maar ze heeft in ieder geval weer flink wat stof doen opwaaien.’

Bart