‘Je bent het dunschillertje vergeten’, stelde ik vast nadat ik de bestekbak in de caravan minitieus had onderzocht.
‘Die ligt in de la’, riep mijn echtgenote. Ze zat voor de voortent in het zonnetje aan de koffie.
‘Hij ligt niet in de la.’
‘Dat moet, ik heb hem er zelf ingedaan.’
‘En wat nu?’, vroeg ik. De aardappels keken mij vanuit de bak verwachtingsvol aan.
‘Lieve schat, hij MOET er liggen.’ Ze kwam uit haar stoel en klom de caravan binnen.
‘Ga eens aan de kant’, riep ze geïrriteerd. ‘Mannen kunnen nooit iets vinden.’ Ze trok de la los.
‘Heb je de la soms alphabetisch ingedeeld?’, deed ik grappig.
‘Hoezo?’
‘Dan ligt hij vast bij de “D”.’
‘Je hebt hem gisteren nog gebruikt, toch?’, riep ze.
‘Nee, gisteren aten we van de schotel buiten. Een liflafje. Heb je hem nou gevonden of niet? De aardappels worden onrustig.’
‘Nee. Waar heb je hem dan gelaten?’
‘Hoezo ik?’
‘Hij is van jou.’
‘Hij is van ons.’
‘Ik gebruik hem nooit. Dus…’
‘En nu?’, vroeg ik toen ze het getroffen gebied had verlaten en weer vóór de caravan had plaatsgenomen.
‘Met het schilmesje. Gewoon doen. Dat lukt best.’
‘Kun jij dat dan niet even’, probeerde ik nog.
‘Schat, ik ben met vakantie. Het is jouw taak. Dat is zo afgesproken.’
Ik vond dat ik moest zuchten.
‘Mesje ligt op zijn plek in de la. Heb ik net nog gezien.’

Even later zat ik met een aardappelbak, een pannetje en een mesje mijzelf af te vragen waar het in mijn opvoeding mis was gegaan.
‘Hebben we nog iets van pleisters?’, vroeg ik nadat de eerste aardappel met afgeschilde jas in het water spartelde.
‘Heb je je gesneden?’, vroeg ze ongerust. ‘Laat eens kijken!’
‘IK heb me niet gesneden hoor.’
‘Waarom zeur je dan om een pleister?’
‘Het is voor de aardappels.’

Bart

Powered by WPeMatico

Share

Related Post

Leave a comment

Close
Please support the site
By clicking any of these buttons you help our site to get better