Een tekening…

‘Wat is dat, Opa?’, vroeg hij wijzend op de door mij geproduceerde cirkel.

‘Dat is een bal.’ Ik streek hem door zijn krullebol.
‘Wat voor bal?’

‘Een gewone bal’, zei ik terwijl ik de lijntjes ter verduidelijking wat aanzette. ‘En wat ben jij dan aan het tekenen?’, vroeg ik wijzend op zijn tekening. 

‘Boom’, klonk het. Hij kraste er nog wat takken bij. 

‘Mooi hoor, is die voor Mama?’

‘Nee, voor Oma’, schreeuwde hij enthousiast.

Op dat moment kwam oma binnen. ‘Zo, jullie zijn mooi druk zeg, en wat heb jij een mooie tekening gemaakt!’, riep ze enthousiast tegen het manneke.

‘Voor jou Oma.’
‘Het is een boom, Oma’, voegde ik eraan toe. ‘Hij leeft weliswaar in de herfst, maar hij is heel mooi.’

‘Dank je wel.’ Oma gaf hem een klinkende zoen op zijn voorhoofd. Hij kraaide het uit. 

‘En wat is Opa dan aan het tekenen?’, informeerde ze in mijn richting. 

‘Bal’, schreeuwde het manneke. 

‘O, een bal?’ Ze boog zich over de tekening. ‘Dat kan toch veel beter Opa.’
‘Nou, dat weet ik zonet nog niet, het wordt namelijk een gehaktbal’, zei ik.
‘Een gehaktbal? Hij lijkt echt niet op een gehaktbal.’
‘Het is ook enorm moeilijk om zo’n ding te tekenen’, zei ik. ‘Ik ben namelijk vergeten hoe zo’n bal eruit zou moeten zien.’
‘O God, daar gaan we weer’, zuchtte ze.
‘Hoezo “daar gaan we weer”? Ja sorry schat, ik snap niet zo goed wat ik nu fout doe. Ik probeer een bal gehakt op papier te zetten maar dat lukt niet. Kijk, als ik hem nou in tekst op je boodschappenlijst zou moeten zetten… Tekenen is gewoon lastig…’

‘Je bent een zeurpiet, Opa’. 
‘Ja, Opa zeurniet’, echoode de kleine man enthousiast en gooide de trommel met tekenstiften op de grond. 

‘Ik ga me douchen’. Ik stond op en liep naar boven.

Toen ik wat later weer beneden kwam, zat mijn echtgenote op mijn plek en was nu ook aan het tekenen. Onze kleinzoon zat inmiddels voor het beeldscherm en nam het dagelijkse Dieuwertje Blok jokkebrokjournaal tot zich. Ik keek naar haar tekening, schatte het vermoedelijke effect van mijn opborrelende vraag en besloot hem toch te stellen. ‘Wat moet dat voorstellen?’
‘Wat dacht je?’, vroeg ze terwijl ze rechtop ging zitten en met een scheef oog het product van een afstandje bekeek. 
‘Hm, kan nog even niks onderscheiden, wat is je doel?’ 
‘Kijk nou eens goed.’ 

Ik boog iets voorover en keek nog eens. Toen haalde ik mijn schouders op. ‘Als je het dan niet wilt zeggen.’

‘Oké, ik zal je helpen. Dit moet een bos bloemen voorstellen.’
‘Een bos bloemen ?’, lachte ik terwijl ik naar een paar strepen staarde. 
‘Ja, weet je eigenlijk wel hoe moeilijk dat is? Ik ben namelijk vergeten hoe zo’n bos eruit zou moeten zien….’

Bart

copyright Brompot december 2019