‘Zit je nou naar een kinderprogramma te kijken?’, vroeg ik ietwat verbaasd aan mijn echtgenote.  De TV stond aan en op het scherm ontdekte ik een wandelende kerstboom.

‘Nee joh, dit is dat programma waar ik het laatst over had.’
‘Dat programma “uw tuin in één dag in puin” van Patty Brard?’
‘Nee, dit is “masked singers”. Heel leuk.’ 
‘En wat is dan de bedoeling?’, vroeg ik. 
‘Kijk, er zit een persoon in die kerstboom en die zingt een liedje. En dan moeten Carlo en Loretta raden wie dat is.’
‘En dat is voor alle leeftijden?’
‘Je hoeft het niet leuk te vinden.’
‘En wat is er met die fles aan de hand?’ Ik zag een mislukte champagnefles over het scherm dansen.
‘Daar geldt dezelfde vraag voor; raden wie er in zit.’
Ik moest er even over nadenken.
‘En waarom vervormen ze de stem als ze praten?’, vroeg ik.
‘Dan zou je meteen kunnen raden wie het is.’
‘Maar dat is toch ook de bedoeling?’ Ik vond het een raar programma.
‘Nee schat, je moet ze herkennen als ze zingen. Zie toch eens wat een mooi pak.’
‘Je bedoelt die kerstboom?’
‘Nee, die wekker. Net echt.’
‘Wij hebben een radiowekker op het nachtkastje. Veel handiger.’
‘Moet jij niet iets anders doen? Column schrijven of zo?’
‘Hou toch op. Stompzinnig programma. Dat gaat toch helemaal nergens over?’
‘Weet jij dan wie er in die fles zit?’, vroeg ze nijdig.
‘O, daar kom je toch zo achter?’
‘Hoe dan?’
‘Masker van die kop rukken. Hoe moeilijk kan het zijn.’
Bart

Powered by WPeMatico

Share

Related Post

Leave a comment

Close
Please support the site
By clicking any of these buttons you help our site to get better