Verkeerd

‘Eigenlijk staan we verkeerd’, merkte mijn echtgenote op. Ik verslikte me spontaan in mijn koffie.

‘Je knoeit!’, riep ze. Op je nieuwe shirt!!’

‘Roep dan niet van die rare dingen, mens.’

‘Rare dingen? Het is toch zo? We staan de hele dag in de zon. Het is ’s avonds niet te harden in bed.’

‘Waar wil je dan staan? Schotland? Noordpool? Jij wilde toch warm weer?’

‘Bart, het gaat niet om het warme weer maar om de zon die de hele dag op de caravan staat te bakken.’

‘Wat wil je daar dan aan veranderen? Parasol op het dak schroeven?’

‘Nee, het hele kampement een halve slag draaien. Kijk maar naar de buren. Die hebben nergens last van.’

‘Nee, dat komt omdat ze in een hondenhok kamperen. Daar heeft de zon minder vat op.’

‘Beste Bart, als we nou gewoon de luifel eraf halen en de caravan een halve slag om-moveren, staan we een groot deel van de dag in de schaduw.’

‘Dat kun je wel vergeten dame’, zei ik. ‘Ik ga voor die resterende drie weken de boel echt niet meer verbouwen.’

‘Morgen buren!’, riep de buurman vrolijk in het voorbij gaan.

‘Morgen buurman. Goed geslapen?’, vroeg mijn echtgenote.

‘Ik wel, maar mijn Bep niet.’

‘Ach, was ze soms te moe van de reis?’

‘Nee, dat niet. Ze had het koud vannacht. Eigenlijk staan we verkeerd.’

‘Koud?’

‘Ja, maar we hebben al een oplossing hoor’, lachte hij.

‘Laat me raden. Je draait de caravan een halve slag.’ Ik stak mijn tong uit naar mijn echtgenote.

‘O nee, teveel werk. We gooien er vannacht gewoon een extra dekentje bij op.’

Bart.