Het briefje

Het briefje

‘Meneer, kan het zijn dat er een papiertje uit uw zak is gevallen?’, vroeg een dame die achter mij aansukkelde. Ik liep in de supermarkt.

‘Ik heb geen idee mevrouw. Waar ligt het dan?’

‘Kijk, op de grond.’ Ze wees en schoof het papiertje met haar schoen naar het midden van het pad.

‘Heeft u het zien vallen?’, vroeg ik

‘Dat niet, maar het ligt hier. En toen dacht ik dat het misschien iets belangrijks zou kunnen zijn.

Ik haalde mijn schouders op. ‘Ik heb echt geen idee.’

‘Vorige week lag er ook een briefje. In het andere pad’, zei ze.

‘O? En dat was een belangrijk exemplaar?’

‘Nou ja, het bleek een lotje van de staatsloterij.’

‘O? En had u prijs?’

‘Ik niet, ik heb hem teruggegeven aan de man die voor mij liep. Het bleek inderdaad van hem.’

‘Jaja, en die woont nu op Ibiza?’, lachte ik.

‘Dat weet ik niet. Maar zo zie je maar dat het best belangrijk kan zijn.’

‘Zoals dit briefje.’ Ik wees naar de grond.

‘Inderdaad meneer. Je kan niet weten.’

Ik bukte, raapte het op, vouwde het open en las de inhoud.

‘Het is een persoonlijke brief’, stelde ik vast.

‘En kwam hij inderdaad uit uw zak?’, vroeg ze.

‘Nee, hij is gericht aan ene Appie. En dat ben ik niet. Mijn naam is Bart.’

Bart