De Jaguar.
‘Hij is mooi hè?’, stelde de eigenaar vast toen ik zijn antieke bolide stond te bewonderen. Hij stond bij de Lidl op de parkeerplaats. Ik ook.
Ik vond het een prachtige auto en zei het. ‘Leuk bakkie.’
‘Leuk bakkie? Het is geen zeepkist!’, lachte de man.
‘Nee, hij is echt mooi.’
‘En in wat voor een auto rijden wij?’, vroeg hij.
‘Wij rijden in een Volvo.’ Ik wees naar onze auto, twee parkeerplaatsen verderop.
Hij rekte zich iets en keek. ‘Ook leuk’, vond hij.
‘Ach, niks bijzonders. Maar het rijdt prima.’
‘Wat doet zo’n Jaguar nou zo in de markt?’, vroeg ik nieuwsgierig.
‘Hm, zo rond de veertig, vijftig duizend. Maar dan heb je ook wat.’
‘Hij is echt mooi’, herhaalde ik.
Er klonk vanuit de verte een stevige vingerfluit gevolgd door gevloek.
‘Mijn vriendin’, lachte hij terwijl hij met zijn zijden sjaaltje over het dak poetste.
Ik keek in de geluidsrichting en ontdekte een op hoge hakken balancerend reclamebord voor de Amsterdamse wallen.
‘Hé Har, kun je verd.. niet helpen? Ik loop met die volle kar te klootzakken en jij staat hier maar te lullen.’
‘Is mijn schuld mevrouw. Ik bewonderde zijn kindje. Excuus.’
‘Kindje? Welk kindje?’, riep ze pissig. ‘Help je nou verd.. nog?’ Haar woeste wimpers lieten zijn sjaaltje wapperen. Ondertiteling was overbodig.
Hij kwam nu langzaam in beweging en opende de kofferbak.
‘Ik doel op de Jag. Een prachtige auto’, zei ik in een poging de stemmingsknop op positief te draaien. Ik stak ter ondersteuning mijn duim.
‘Je bedoelt deze gammele krantenbak? Meneer, het is één dag rijden, twee dagen in de garage. Hij kost goud. Ik werk me helemaal kapot.’
Ik keek maar kon weinig “kapot” ontdekken. Ze oogde redelijk ongeschonden en het geluid was ook nog goed.
‘Was het maar een kindje’, ordinairde ze. ‘Dan kregen we tenminste nog ondersteunende kinderbijslag.’
Ze gooide de kontklep nijdig dicht en stapte in. Hij bracht ondertussen het karretje naar de stalling, stapte ook in, stak zijn hand op en gaf toen gas.
Toen ze honderd meter op pad waren hoorde ik een harde knal waarna de Jaguar achter een deken van blauwe kwalm verdween…
Ik kon maar tot één conclusie komen: Het reclamebord kon weer aan de weg. Madam was nog lang niet aan haar pensioen toe.
Bart
Copyright Brompot columns en korte verhalen februari 2021
Powered by WPeMatico
Leave a comment
Je moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.