‘Ik zie vanochtend rond een uurtje of tien een probleem aankomen’, meldde ik mijn echtgenote.
‘Is het weer zover? Heb je weer eens in je glazen bol gekeken?’, vroeg ze.
‘Serieus, schat.’
‘Vergaat de wereld? Moeten we in de schuilkelder?’ Ze ratelde maar door.
‘Laat maar. Als jij me niet serieus wil nemen…’
‘Ach ja, jij altijd met je problemen. Maar ik luister. Roept u maar.’
‘Nee, nee, ik zeg niks meer. Ik laat het er opaan komen.’
‘Kinderachtig kereltje. Nageltjes vergeten te knippen? Lange teentjes?’
‘Joh, hou nou op, ik heb er geen zin in.’
‘Ik snap niet waarom je zo raar deed’, zei ze wat later toen we aan de koffie zaten.
‘Schat, ik wil graag serieus genomen worden.’
‘Oké, excuses. Wat was er nou?’
‘Ben ik inmiddels al vergeten. Zullen we nog een bakkie doen?’
‘Hoezo vergeten, je wilt het gewoon niet zeggen.’
‘Ik ben het serieus vergeten. En we hebben net afgesproken elkaar serieus te nemen, toch?’
‘Drol!’, schold ze.
‘Koekje bij de koffie?’, blaatte ik onschuldig.
‘Je bent echt een zoon van je vader. Dat was soms ook zo’n eikel.’
‘Over de doden niets dan goeds’, vond ik.
‘Nou, wat doen we, nemen we nog een bakje of wat….’
‘Ja, zo. Ik moet eerst even naar het toilet.’
Ze stond op en liep de hal in om kort daarna weer terug te keren.
‘Goh, is het toiletpapier op?’, vroeg ze ietwat ongerust.
‘Hoe laat is het?’, vroeg ik droogjes.
‘Tien uur. Wat heeft dat er nou weer mee te maken?’
‘O niks, helemaal niks.’
Bart
Powered by WPeMatico
Leave a comment
Je moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.