Een test ontbijtje…

Onlangs hoorde ik dat er onderzoek wordt gedaan naar de haalbaarheid van het bouwen van een nieuwe “van der Valk” vestiging aan de rand van Doetinchem. Nee, ik bedoel niet een dependance van het “Het Slingeland”, want dat betreft een heel ander onderzoek. Het gaat echt om de bekende hotelvogel die blijkbaar drang voelt om aan de A18 neer te strijken.

Uiteraard vindt iedereen er wel iets van, en zo ook ondergetekende. Maar omdat wij altijd wel van de objectieve meting zijn, besloten we om met een paar vrienden een bezoekje te brengen aan de “van der Valkjes” in Duiven. En dan niet om te overnachten, maar om de basis te testen wat hoort bij het traditionele zondagse gekriek van deze rustdag: het ontbijtje.

Ik kan er kort over zijn: er waren meer dan voldoende calorieën beschikbaar om je maag de rest van de dag, zeg dagen, prima mee af te troefelen. Bovendien was het er ook nog prettig toeven. Prima stoelen, vriendelijk personeel, kortom: we voelden ons geheel op ons gemak.

Naast een aantal mede-kriekers zaten er ook wat stelletjes die een nachtje waren blijven hotellen. Je pikte ze er ook moeiteloos uit: vermoeide blikken, omzoomd door niet weg te poederen oogwallen. Dit alles in het teken van de vermoedelijk zware nacht. Meer hoef ik er niet over te melden want het hoort allemaal tot de “van der Valk-geheimen” die wellicht over honderd jaar nog een keer op Shownieuws openbaar worden gemaakt.

Het was dus een prettige ochtend en als ik er zo over nadenk, dan mag de Doetinchemse ontbijthoreca zich best eens op de kop krabbelen. Een droog broodje met een eitje, glaasje jus en een bakkie koffie zijn echt niet genoeg om de dreigende concurrentie het hoofd te kunnen bieden. Maar gelukkig heeft men nog alle tijd om zich op de komst voor te bereiden want voorlopig zit de Toekan veilig opgehokt in zijn kooi.

Toch is het niet allemáál halleluja bij “de Valk”. Dat ondekte ik toen we op het punt stonden om te vertrekken..

Ik sta binnen de familiekring bekend om het hebben van een sterke blaas. Maar als ie uiteindelijk vol is, dan is ie ook echt vol en moet er worden geleegd.

Bij van der Valk volg je dan de borden om na een stevige wandeling uiteindelijk bij twee deuren aan te komen waar je wordt uitgenodigd tot het maken van een definitieve keus.

Men heeft ervoor gekozen om de toiletdeuren te voorzien van een tekening waarbij de gasten dan zelf moeten bepalen wat met de mannenafdeling of de vrouwenvleugel wordt bedoeld. Ik zag iets van een gezicht op de deur en ik zou zweren dat ik een snor boven een lip zag hangen. Ik nam dan ook onder druk een resoluut besluit.

Ik heb ook altijd de volgens mijn echtgenote onhebbelijke gewoonte bij het binnenlopen van een toiletruimte wat voorbereidende activiteiten te ondernemen. De toegangspoort annex uitgang rits ik al lopend los om snel te kunnen lozen. Tja, en dan zoek je in zo’n moderne ruimte naar een basisvoorziening zoals een aan de muur geschroefde urinoir.

Terwijl ik haastig rondkeek hoorde ik achter mij een toilet spoelen en draaide ik mij om. De deur ging open en er verscheen een niet onaardig ogende dame van rond de dertig lentes…

Ze keek mij met open mond aan. Ik haar….

En terwijl ik bijna onzichtbaar mijn rits dichttrok, kon ik maar tot één conclusie komen: deze vrouw had weliswaar behoorlijke wallen onder haar ogen, maar er was absoluut geen sprake van een snor.

Bart

Copyright Brompot maart 2017

Powered by WPeMatico