Kerstdiner

‘Moet die kalkoen niet een keer de binnenkant van de oven verkennen?’, vroeg ik met het oog op de naderende kerst.

‘Nee, dat wordt een verrassing’, zei mijn echtgenote. ‘Schrikt hij van en wordt dan sneller gaar. Trouwens ter info: die kalkoen heet dit jaar kip.’

‘Kip? En we zouden kalkoen eten.’

‘Gaat niet door. Hij had er geen zin in.’

‘Nou ja zeg, sinds wanneer maken kalkoenen hier de dienst uit?!’ Ik vond het raar.

‘We eten gewoon kip. Punt uit.’

‘Ik snap er geen fluit van. Vorig jaar ging dat konijn ook al niet door’, herinnerde ik mij.

‘Omdat jij zo vriendelijk was om hem vol in het zicht op het aanrecht te leggen.’

‘Hij moest toch ontdooien?’

‘Ja, maar niet op het aanrecht terwijl je kleinzoon in de keuken rondhuppelt.’

‘Kom op, die had er toch nog geen notie van.’

‘O nee? Hij dacht dat het Minoutje was, zijn poes.’

‘En hoe moet het nu verder met die kip?’, vroeg ik bezorgd.

‘Maak je niet druk over de kip. Komt allemaal goed. Zolang jij je er maar niet mee bemoeit.’

‘Je hebt nog maar drie dagen. Het is zó kerst.’ Ik voelde toch enige ongerustheid.

‘Die kip huppelt straks vanzelf de oven in, gaat lekker in de jus rollebollen en wordt binnen de kortste keren botergaar.’

‘En als hij, net als die kalkoen er ook geen zin in heeft?’, vroeg ik.

‘Dan gaat zijn kop eraf.’

Bart