Tulband

‘Hij ziet er goed uit’, merkte ik op toen mijn echtgenote in de keuken een zelfgebakken tulband showde.

‘Ja hè, hij is goed gelukt al zeg ik het zelf.’

‘En voor wanneer is hij?’

‘Voor de kerst. Wat dacht jij dan, pasen?’

‘Leuk schat! Trouwens, ik bakte ze vroeger ook. Toen ik nog thuis woonde.’

‘Jij? Tulband? In je dromen zeker!’, lachte ze.

‘Echt niet. Uh… Heb je er tweehonderdvijftig gram boter in gedaan? En tweehonderd gram suiker?’, vroeg ik.

Ze keek me verbaasd aan.

‘En vier eieren, halve theelepel zout en driehonderdvijftig gram bloem? Patentbloem? En hoeveel melk? Vier eetlepels?’

‘Bart, waar heb je het over!’, riep ze.

‘Over de tulband die mijn moeder vroeger bakte.’

‘Ik heb nooit tulband bij je moeder gegeten!’

‘Nee, omdat jij er toen nog niet was.’

‘Ik was er al heel lang’, zei ze.

‘Zitten er honderd gram rozijnen in? En krenten? Ook honderd gram?’

‘Ik hou op met snappen. Waar haal je die wijsheid vandaan?’

Ik was nog niet klaar.

‘En hoe lang heeft het in de oven gestaan? En hoe warm?’

‘Lang genoeg!’ Ze raakte nu van haar stuk.

‘Weet je dat niet meer?’

‘Nee, maar onze banketbakker weet dat vast wel!’, riep ze nijdig.

‘Helaas moet ik je het antwoord schuldig blijven. Het scherm van je tablet schiet net op zwart!’

Bart