De camera

‘Wat tuur je toch steeds op je tablet?’, vroeg mijn echtgenote ietwat geïrriteerd.

‘Ik?’, vroeg ik afwezig.

‘Nee, de groenteboer.’

‘Ik kijk in de tuin. Er hangt een camera. Of ben je dat alweer vergeten?’

‘Nee. Onzinnige aankopen blijven bij mij lang hangen.’

‘Onzinnig? Besef je eigenlijk wel wat er zoal in de tuin gebeurd?’

‘Hoezo? Heb je leven ontdekt?’

‘Doe niet zo “Truus”. De mussen vliegen af en aan naar de pindakaaspot. Zo grappig.’

‘Kijk eens met die camera in de pot? Is die nog niet leeg?’, vroeg ze.

‘Ja, dan kan ik natuurlijk niet zien. Hij kan niet draaien.’

‘Handig zo’n camera’, vond ze.

‘Ja, erg handig. En veilig, want eventuele indringers worden keurig vastgelegd.’

‘Doet hij dat wel? En als die indringers uit zicht blijven?’

‘Die blijven niet uit zicht’, zei ik met enige stelligheid.

‘Niet?’

‘Nee, hij beschikt over een groothoeklensje.’

‘Maar de pindakaaspot kan hij niet zien.’

‘Daar komen ook geen indringers en bovendien schrikt zo’n camera ook behoorlijk af.’

‘O kijk Bart, vlaams tuig in de tuin.’

‘Vlaams tuig?’, ik begreep het niet.

‘Ja, een Vlaamse Gaai. Kijk dan.’ Ik keek op mijn tablet maar zag niks.

‘O, wat zijn dat toch prachtige vogels. Echt genieten.’

‘Waar zie je hem dan?’, vroeg ik vertwijfeld.’

‘Ja, hij is nu weg. Komt door die camera. Die schrikt enorm af.’

Bart