‘Pap, weet je dat ik de maand December altijd de leukste en gezelligste maand van het jaar vind?’ Het boterhammenbordje wat ik met een afwasborsteltje bewerkte viel met een plons in het teiltje. Het water spatte op mijn bril. ‘De gezelligste maand?’, vroeg ik voorzichtig. De vorige decembermaand stond in mijn geheugen gegrift als een alles omvattende ramp. ‘Ja’, blaatte hij verder, ‘echt waar hoor! Heb je een theedoek ? Dan help ik je even.’
Mijn mond viel open van verbazing, het afwasborsteltje zakte weg in het teiltje. ‘Lieve schat, wat is er aan de hand?’, vroeg ik ongerust. ‘Niets pap’, lachte hij braaf. ‘Ik help alleen maar even.’
‘Weet je’, ging hij verder,’ ik krijg altijd zo’n weeïg gevoel met kerst.’
‘Ik ook, in mijn vingers. Au!!.’ ‘Wat is er pap?’, vroeg hij verschrikt.
‘Ik probeerde het afwasborsteltje uit het water te vissen, maar dat is gloeiend heet.’ Ik stopte mijn verbrande vingers in mijn mond.
Hij ging onverstoorbaar verder. ‘Alleen al het idee dat we gezellig bij de kerstboom liedjes zingen.’ Plotseling wist ik het: vroeg puberaal gedrag en ik zocht naarstig naar de bijbehorende puistjes in zijn ietwat schaapachtig gezicht.
‘Dat ultieme, door kerstballen weerkaatste licht, dat, dat heerlijke gevoel van geborgenheid, de gezelligheid die vele mensen zo node moeten missen… ‘
‘Ultiem? Ik voelde opeens geen pijn meer, mijn twaalf jarige zoon stond als een gebedsgenezer te prediken en het hielp ook nog.
‘Weet je pap, op deze wereld leven zoveel mensen die het slechter hebben dan ik.’
Ik keek nog eens goed maar kon echt geen puist ontdekken.
‘Kijk eens naar Afrika, ja, schuif het gordijntje wat voor dat continent hangt maaar eens aan de kant. Ellende pap, pure ellende.’
Ik vond dat hij in essentie wel gelijk had en voelde me een beetje schuldig vanwege mijn achterdocht in zijn richting.
‘Moet ik die pan ook even afdrogen?’
Pats! opnieuw de achterdocht. Iets klopte er niet aan zijn optreden. Om de een of andere reden..
‘Ja, schuif dat gordijntje maar weer snel dicht’, vervolgde hij. ‘Het is niet leuk hè pap.’ Hij sprak zo slijmerig…
‘Ach ja, laten we maar zeggen dat er zich meer dingen in het leven afspelen die niet leuk zijn .’ Ik knikte en schoof met mijn natte hand mijn zakkende bril op zijn plek.
‘Maar gelukkig maakt de kerstgedachte veel goed, alleen al het denken aan kerst… vrede op aarde, even een moment van rust… geen ruzie…’
Het werd stil in de keuken. Mijn interne geheugen draaide op volle toeren. Elke hersencel was aan het werk. Ik combineerde en combineerde en voelde dat de oplossing van het raadsel elk moment uit mijn openhangende mond kon rollen. Ik kuchte even…
‘Heb jij je rapport soms gekregen vandaag?’ Hij knikte stil en liep wat rood aan.
Ik slaakte een zucht van verlichting: mijn zoon bleek toch normaal.
Bart
Powered by WPeMatico
Leave a comment
Je moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.