Hoge nood

Met enige regelmaat krijg je te maken met de grillen van vader en moeder natuur die hebben bepaald dat de door je lichaam afgewerkte spullen met enige regelmaat uit je lijf moeten worden gegooid. De reden is simpel: ons lichaam is geen giertank en wat er niet meer in hoort moet eruit. Zo simpel is het…

Zo was ik onlangs bezig met het buitenzetten van de vuilnis en maakte daarvoor gebruik van het alom gewaardeerde hulpmiddel: de toiletpot. Het ding is geplaatst binnen een afsluitbare ruimte en ik vind het altijd prettig om daar even een minuutje of vijf, zeg tien door te brengen. Het is een plek waar over het algemeen niemand aan je kop komt “zeiken” en tevens een rustplaats waar je op je gemak kunt nadenken over de belangrijke zaken van het leven.

Ik was dus bezig, mijn gedachten dwaalden zoals wel vaker, af richting mijn werkgever, toen ik tot de conclusie kwam dat de vuilnis volledig buiten stond en ik aan de bijbehorende schoonmaakactie kon beginnen. Ik boog mij iets naar voren om een sliert papier van de rol te trekken toen ik erachter kwam dat de sliert na twee velletjes ophield te bestaan en ik zonder kwam te zitten.

Nu heeft deze toiletrol-houder een systeem in zich waarbij er automatisch een reserverol tevoorschijn moet komen. Ik graaide en graaide, maar wat ik ook deed: geen reserverol. Vervolgens boog ik mij nog iets verder naar voren en keek onder de houder. Jawel hoor, de reserverol zat wel op zijn plek, maar de plastic schuif die hem automatisch moest bevrijden werkte niet.

Ik duwde en trok, probeerde met mijn vingers een stukje papier te bevrijden maar wat ik ook deed: geen succes. Tja, en dan ga je paniekeren. Dan weet je even niet wat je moet doen. Voorzichtig je broek optrekken, naar de dames WC sluipen en daar proberen een rolletje te scoren ? Ik dacht na over de risico’s. Die schatte ik toch behoorlijk hoog in want er lopen wat dames die ik op zo’n moment niet graag zou willen ontmoeten.

Goede raad was duur. Ik besloot in ieder geval op de afscheidsknop te duwen ter voorkoming van het afgaan van de rookmelder die volgens de overlevering ook op stank alarm slaat. Vervolgens gaf ik de houder een volle dreun. Geen succes. Toen mijn broekzakken doorzocht op een scherp ding. Geen succes. Tja, het begon allemaal wat pijnlijk te worden.

Toen ontdekte ik de punt van mijn schoen, stond op om het ding vervolgens een enorme trap te verkopen. Maar omdat mijn broek op mijn enkels hing, en ik hem niet zonder risico op kon trekken, was ook dat geen mogelijkheid.

Ik raakte nu echt in paniek. Toen zag ik plotseling een echte oplossing. Ik trok mijn veter los, trok mijn schoen uit en gaf de houder met de leren hak van mijn schoen een dermate harde dreun dat het ding van de muur afvloog en ik er nu van de onderkant een paar slierten papier tussenuit kon trekken. Uiteraard ging dat tergend moeizaam maar na een minuut of vijf kon ik de ruimte dan toch eindelijk verlaten.

Ik overwoog de houder naar iemand van de techniek te brengen met het verzoek hem te repareren en weer op te hangen. Maar terwijl ik hem nog een keer bekeek, viel mijn oog op een onooglijk klein stickertje met een simpele tekst…

“Rolletje op ? druk op deze knop”.

Ik geloof toch dat ik hem zelf maar weer even ophang…

Bart
 

Powered by WPeMatico