De eerste kerstkaart

En dat kwam niet omdat de post was vertraagd maar meer omdat Agnes besloten had eind november zelf de kaartjes rond te fietsen. Volgens haar zeggen moest ze van de dokter meer in beweging komen. Ik denk dat het alles met haar zuinigheid te maken had want de kerstzegel wordt duurder..

Hoe dan ook: ze stond dus voor de deur en overhandigde het kaartje persoonlijk. Nu is daar natuurlijk niks mis mee want je pakt het aan, propt er een kopje thee met een overjarig biscuitje in, jaagt een paar koetjes en kalfjes door het hok en vervolgens stapt ze weer op de fiets en verdwijnt voor een paar weken uit zicht.

Blijven er nog twee zaken op de “te doen lijst” staan: een kerstwens terugsturen en het ontvangen kaartje op een lintje prikken wat begin december aan de muur wordt genageld. En dan het liefst op een plek dat iedereen kan zien hoeveel je er hebt gescoord of te wel hoe belangrijk je bent.

Allemaal leuk, maar je had er niks aan want je kon ze niet ophangen. Ja, een printje van maken dat zou dan kunnen. Maar als je alles uitprint heb je een kamerbreed kerstbehang aan de muur. En ook daar zit je niet op te wachten.

Kaartjes zijn dus best leuk, en vooral als ze met enige oprechtheid worden geschreven en verstuurd. Zoals die van mijn schoonmoeder. Ze begint al ergens in het voorjaar met het eerste kaartje. Het wordt uiteindelijk een waar feest voor de origami-liefhebbers want ze maakt er complete schilderijtjes van. Met liefde gemaakt en ook zo bedoeld.

Natuurlijk zijn we niet allemaal zo handig en hebben we niet allemaal zoveel tijd dat we er uren mee aan de slag kunnen. Maar een kaartje voorzien van een adressticker en een gestempelde tekst “Ome Wim en Tante Truus wensen jullie u een prettige kerst” mag wat mij betreft achterwege blijven en die krijgt ook niks terug.

Toch gaat het ook bij mijn schoonmoeder wel eens fout. Ooit borduurde ze enthousiast de adressen op de kaart. Helaas zijn ze nooit aangekomen. Vermoedelijk is onderweg ergens het borduurgaren geknapt.

Bart