Honger

Terwijl ik met de laatste etappe bezig was van mijn dagelijkse forensenreis van het hoge noorden richting achterhoek, voelde ik hem: mijn maag. Hij knorde zoals dat heet. En aangezien mijn maag een goede directe relatie heeft met mijn armen, koste het mijn verstand heel wat moeite om op de weg te blijven en niet af te buigen richting tankstation om aldaar een stuk mars aan te schaffen.

Overigens heeft mijn moeder mij altijd voorgehouden dat je de oorlog mee moet hebben gemaakt om van honger te mogen spreken. Dat zal best, maar jammer voor mijn moeder: mijn maag begrijpt dat niet. Honger dus. En stevig.

En dan kom je thuis aangereden, stapt uit, pakt je spullen en loopt naar de voordeur. Nu hebben wij een voordeur met strak daarnaast, op neushoogte, het rooster van de afzuigkap. Die stond op vol vermogen een “gebraden gehakt-lucht” af te voeren en blies via mijn neus de geur rechtstreeks mijn maag binnen.

Die reageerde door water naar boven te spuiten om het vervolgens in mijn mond te laten lopen. Aansluitend begon het ongecontroleerd “uit de bek te lekken” zoals één van mijn zoons weleens opmerkt. Opschieten dus voordat er onherstelbare schade zou kunnen ontstaan.

Maar dan moet alleen die deur nog open. En dat wordt een probleem als je met volle handen de sleutel moet pakken. De geur werd inmiddels nog wat aangewakkerd door een opkomend briesje wat strak langs de gevel blies.

‘De sleutel, waar heb ik gloeiende gloeiende die sleutel’.

Hij moest in mijn jaszak zitten. Twee volle handen… Ik nam een besluit en zette mijn koffertje op de grond om mijn zak te kunnen doorzoeken. Geen sleutel. Die moest dus in mijn andere zak zitten.

Tja, en dan ga je proberen om met je rechterhand in je linker jaszak te shoppen om die verrekte sleutelbos te graaien. En dan blijkt die zak nét te diep om erbij te kunnen.

Een vloek en een zucht.

Spullen vanuit de linkerhand overhevelen naar de rechter en dan met links aan het zoeken. Weer mis. Toen uit pure frustratie alles op de grond laten vallen, nou ja, vallen. Het had meer weg van smijten. Weer zoeken, weer geen sleutels.

De geur nam toe en mijn maag nam het besluit om dan zelf maar in actie te komen en probeerde door zich wanhopig in de knoop te trekken een weg te banen richting eten.

De sleutels, dan moesten ze nog in de auto zitten. De voordeurbel dan maar. Geen reactie. Ze moest thuis zijn. Nog een keer. Toen vanuit de keuken een schreeuw.

‘Ik kan niet weg hier, sta te bakken. Heb je geen sleutel ?’.
Ja, ja, heb je geen sleutel. Alsof ik voor Jan Lul aan de bel stond te trekken. ‘Nee, kan hem niet vinden’.
‘Dan moet je zoeken’, klonk het advies vanuit de keuken.

‘Ik hou het niet meer, lichaam’, hoorde ik mijn maag schreeuwen.
‘Hou je gemak’, riep ik terug. Toen omgedraaid en terug naar de auto. Geen sleutel te zien en de deur op slot.
‘Hoe lang duurt het nog ?’ knorde het.

Toch hoorde ik ergens sleutels rammelen. Weer een zoektocht door de zakken. Geen resultaat.
Nu continu gerammel vanuit de buikholte. Terwijl ik troostend over mijn buik wreef, voelde ik iets hards ter hoogte van mijn borstkast. Jas open en voelen. Yes, in de binnenzak. Triomfantelijk liep ik terug naar de voordeur.

‘Ik heb ze gevonden’, zei ik.
‘Zou een keer tijd worden, sukkel’, knorde het.
Deur open, de spullen weer snel van de oprit opgepakt, en razendsnel naar binnen.

Toen ik wat later de kamer binnenstoof werd ik hoofdschuddend opgewacht.
‘Wat was dat nou ?’, vroeg ze
‘Mens, ik verrek van de honger. Kon de sleutel niet vinden en dan weet je het wel. Wat eten we ?’.
‘Ovenschotel zuurkool’.
‘Ah, lekker’. Mijn maag begon nu een eindspurt en duwde me richting eettafel.

‘Wat ga je doen ?’, vroeg ze.
‘Eten’, zei ik.
‘Jammer schat, hij staat net in de oven, over drie kwartier ben je aan de beurt. En als je het over honger hebt: je weet wat je moeder altijd zei. Je moet de oorlog hebben meegemaakt om over honger te mogen spreken’.

Mij bekroop het gevoel dat die oorlog elk moment kon gaan uitbreken.

Bart

Copyright Brompot Januari 2017

Powered by WPeMatico