Het snoepje..

Hij wilde de winkel uit en ik de winkel in. En dan onstaat er zo’n overbekend moment waarop je op basis van beleefdheid iemand al dan niet de eer laat om als eerste over de drempel te stappen. Het is maar een fractie van een seconde. Een flits. Op een mensenleven een niet meetbaar moment… maar er gebeurt van alles…

Ik bekeek hem in diezelfde tel en zag dat hij was gestoken in een potlootventerjas compleet met kraagje en ook nog in de juiste kaki-kleur. De knopen zaten overigens allemaal dicht maar ik vond op datzelfde moment dat die waarneming nergens op sloeg. Het ging om het soort jas en niet om de persoon. Overigens is mijn ervaring dat dit soort jasdragers allemaal een uitstraling kennen van “onbespoten” gedrag. Oftewel: niks mee aan de hand.

Ja, mijn moeder waarschuwde mij vroeger altijd voor dit soort types omdat ze volgens haar vaak zakken vol met lekkere snoepjes te vergeven hadden. En aangezien je nooit een snoepje van een vreemde aan mocht nemen, kon je maar het beste een ommetje maken als je zo één tegen het lijf liep. Tja, een ommetje was nu niet aan de orde. Ik wilde via de kortste route die winkel in, snoepjes of niet.

Hij droeg een brilletje. Zo’n Prins Bernhard brilletje wat prinslief altijd op zijn neus had als hij voor de televisie verscheen in zijn rol als de brave “Pappie” van het koninklijke gezin. Mij bekroop altijd het gevoel dat hij die bril nodig had om steeds gericht IN de pot te kunnen pissen en er niet naast. Hij moet in dat kader ook nog een minder scherpe bril hebben gehad. Maar dat is een ander verhaal.

Een man dus met bril, een potlootventerjas met daaronder een paar van die keurig glimmende bruine schoenen met punt. Daar heb ik zo’n vreselijke hekel aan. Ik vraag me altijd af wat die strak opgehokte tenen daar nou van zouden vinden. Daar kun je gewoon niet fatsoenlijk op lopen. En zeker niet als je, net zoals ik, in de loop der jaren een flinke eksteroog hebt ontwikkeld. Wellicht had hij er geen, maar ook hij zou er binnenkort één vanwege die schoenen gaan kweken.

Ik veronderstelde dat hij nu ook bezig met zijn “één-telmoment” en zijn gezicht straalde iets van een onvoorspelbaarheid. Dat paste volledig in het beeld wat ik van deze specifieke jasdragers had. Ik ontdekte ook nog een klein borstelig peperkleurig snorretje onder zijn roodgeaderde dopneus. Dat zou tijdens de vent-momenten behoorlijk moeten prikken en sporen achterlaten. ‘Pffft, wat hou ik er toch een volstrekt idiote gedachte op na’, mopperde ik op mijzelf.

Hij droeg een grote tas in zijn rechterhand met daarop een reclametekst van de “WE”.

De tel liep nu op zijn eind. Tijd voor actie en ik nam een besluit.

Ik knikte uitnodigend en hij kwam in beweging. En terwijl hij met een vriendelijke beleefde tegenknik langsliep en de Hamburgerstraat in dribbelde hoorde ik hem in gedachten de onmiskenbare vraag stellen: ‘Zeg vent, wil je een lekker snoepje van ome Joop ?’.

Ik ben op mijn beurt met grote passen de winkel ingelopen.

Bart

Copyrights Brompot februari 2017.

Powered by WPeMatico