Spiegeltje spiegeltje

Vanochtend stond ik aangekleed en wel rond half zes voor de spiegel. Gewoon zo’n lange spiegel die veelal in de gang hangt en waarbij je ongeveer vijfenzeventig procent van je lichaam kunt bewonderen. Meestal kijk ik nog even alvorens weg te gaan. Een laatste controleblik zeg maar. Dat doe ik omdat ik vaak niet goed wakker ben en er soms dingen tijdens het aankleedproces verkeerd gaan.

Zo wist laatst een vrouwelijke medewerkster mij te melden dat er iets niet goed was met mijn trui. Ik had hem verkeerd aan. Binnenste buiten oftewel “krang” zoals mijn echtgenote het altijd noemt. Overigens treedt zij meestal op als laatste-check moment maar vanwege het feit dat ze zo rond half zes in de ochtend nog op één oor ligt en ik dat graag zo wil houden, moet ik mezelf behelpen met de spiegel.

Het zag er zo op het eerste oog wel goed uit. Maar toen ik een kwartslag draaide ontdekte ik tot mijn frustratie en ergernis dat ik een broeklus was vergeten met het insteken van mijn riem. Ik baalde als de welbekende stekker en besloot nijdig dat ik er iets mee moest. Ik draaide de dimmer van de gang-lamp op vol vermogen en trok in het felle licht mijn riem eruit. En toen begon de ellende. Zo half voor de spiegel probeerde ik hem opnieuw door de lussen te duwen. Kun je vergeten.

Er bleef uiteindelijk nog maar één mogelijkheid over: broek uit, op de grond leggen en de riem erin prutten. Twee seconden later lag ik in mijn onderbroek, op mijn knieën, in het volle licht in de hal met mijn achterwerk richting voordeur.

Een niet onbelangrijk detail in dit verhaal: wij zijn geabonneerd op de Gelderlander. En die komt elke ochtend rond half zes. Soms precies, soms iets vroeger en soms iets later.

Toen ik bezig was, voelde ik iets van een koude luchtstroom langs mijn onderrug sluipen. Logisch, want terwijl ik op mijn knieën lag te beunen, ontstond er, laten we maar zeggen, wat zichtbare ruimte.

En toen kwam de krant. Tenminste, de krantenjuf stond voor de deur. Ze had vol zicht op het tafereeltje in de hal en vroeg zich af of ze mij moest laten schrikken door de krant in de brievenbus te gleuven of mij even te waarschuwen met een dreun op het raam. Ze besloot het laatste en lachte er meer dan vriendelijk bij.

Ik schrok me rot en viel voorover met mijn kop tegen de trap. Ik heb vervolgens nog even kort contact gehad met Mekka. Meer tijd kreeg ik niet want van boven hoorde ik nu gestommel en dat betekende op dat moment van de dag gedoe.

Uiteindelijk vertrok ik een half uur te laat naar mijn werk.

Ik check vanaf vandaag niet meer en de spiegel hangt inmiddels op een andere plaats.

Bart

Copyright Brompot Maart 2017

Powered by WPeMatico