Huisartsperikelen…

Als ik het allemaal goed heb begrepen dan is er nogal wat plaatselijk Doetinchems gedoe rond een huisarts die onlangs een berisping heeft opgelopen van de medische tuchtcommissie. Hij schijnt niet overeenkomstig de medische richtlijnen te hebben gehandeld. Blijkbaar is er iets mis gegaan wat behoorlijke gevolgen heeft gehad voor de patient.

Ik heb me er overigens niet in verdiept. Ik ken de feiten niet en heb er dan ook verder geen oordeel over. En dat zouden zich meer mensen moeten realiseren. Dat scheelt een hoop onzinnig gezwam.

Onzinnig geleuter zoals ik wel eens op verjaardagen en partijen meemaak. Vaak ontstaat het direct na de koffie-met-gebak als de eerste borrel achter de kiezen hangt. Het gejank over kwalen en de manier waarop er volgens de aanwezigen door de huisartsen mee wordt omgegaan.

Het is dan vaak niet goed of het deugt niet. En dat is natuurlijk klinklare onzin want de gemiddelde huisarts kan prima inschatten of er iets serieus aan de hand is of niet.

Neem als voorbeeld mijn ome Arie die gedurende zijn leven een dozijn sigarenmagazijnen heeft leeggerookt. De man hoest de longen uit zijn lijf en tante weet dan te melden dat hij een “naar kuchje” over zich heeft.

Vervolgens krijg je tijdens zo’n verjaardag-met-borrel-sessie het hele huisartsenritueel over je heen met de uiteindelijke conclusie dat Arie weliswaar een kuurtje heeft gehad maar dat het “geen sodemieter” hielp. Vervolgens kreeg de huisarts de schuld.

Ik vraag me dan altijd maar weer af met wat voor een verwachting oom en tante naar de huisarts zijn gaan. Blijkbaar hoopte Arie op een pil waarmee veertig jaar rookaanslag in één keer kon worden weggeragd zodat hij weer lekker verder kon dampen. “Er zijn niet eens longfoto’s gemaakt”, jankte tante met haar armen naar de hemel gericht. Tja, volgens mij zijn die ook niet nodig want het tuutje weduwe-schaamhaar van Van Nelle, waarmee Arie nog steeds peuken boetseert, zegt meer dan genoeg.

Zoals gezegd gaat het steeds om de verwachting waarmee je naar de dokter gaat. En die is vaak weinig realistisch. Mijn vroegere huisarts begreep dat donders goed en stelde altijd de standaard-beginvraag: ‘Waar denkt u zelf aan ?’. Daarmee werd je verwachting uitgelokt en besproken. Een simpele maar vooral doeltreffende aanpak.

Toch ging het ook bij hem wel eens mis. Zo ben ik ooit bij hem op bezoek geweest met een gebroken teen. Mijn verwachting: nagel eraf en een spalk. Helaas heeft hij zijn eigen plan getrokken met als uiteindelijk gevolg dat ik nu na jaren nog steeds last heb van een “rare” teen inclusief een verminkte nagel.

Ik heb indertijd nog de inzet van een letselschade-advocaat overwogen. Maar dat leek me achteraf toch weinig realistisch.

Ik heb hem het foutje dan ook maar vergeven. Ook deze huisarts blijkt gewoon een mens.

Bart

Copyright Brompot april 2017

Powered by WPeMatico