Sportieve vakantie

Ze stonden aan de overkant van het stoffige laantje, op plek 44 A. Een man en een vrouw, afkomstig uit het Gooi. Tenminste, de nummerplaat van hun BMW verried dat. Dat heb je tegenwoordig. Dat bij aanschaf van een auto je nummerplaat wordt ontsierd met een zwarte plaat met daarop de naam van de garage waar het voiture is aangeschaft.

Veel mensen laten zo’n plaat verwijderen, bij anderen kunnen de letters niet dik genoeg zijn. Zo ook bij dit stel uit Laren. Overigens stelde de eveneens in Laren aangeschafte caravan die dwars door Frankrijk was meegesleept, voor Gooise begrippen niet veel voor. Een wat verouderd type met groene strepen en een verschoten luifel.

Op de dissel prijkte Larens trots: een tweetal racefietsen stammend uit de tijd dat Jan Jansen de tour won. Het stel was redelijk bejaard waarbij de mannelijke helft van dit duo de overjarigheid waarschijnlijk wel had geaccepteerd. De dame hing echter nog volledig in de ontkennende fase en was zichtbaar  tekeer gegaan tegen het bejaardenspook wat regelmatig als een spiegelbeeld in de badkamer aan haar verscheen.

Haar oogleden waren opgetrokken, de lippen volgespoten en onder haar boezem had ze een ingenieus balkon aangebracht. Maar wat ze met haar billen had laten uitvreten kon ik niet goed thuisbrengen. Laten we het maar zo zeggen: in de kroeg kon je er moeiteloos een pot schuimend bier op kwijt.

Hij daarentegen had de boel laten lopen zoals de natuur dat voorschrijft. Ooit moet hij een sixpack hebben gehad, maar de inhoud daarvan was in de loop der jaren weggelekt. Hij had ook geen moeite gedaan om de lege verpakking weg te smijten, zodat het geheel op grootmoeders wasbord leek.

Ook aan het voortbewegen van de man kon je zien dat hij het allemaal welletjes vond. Hij sjokte over de camping alsof hij een laatste kruiwagen met zijn eigen grafzerk moest afleveren om vervolgens rustig te kunnen sterven.

Zij echter was nog springlevend en was duidelijk de activiteitenbegeleidster van het stel. Ze huppelde als een dartele geit over de camping en in gedachten zag ik haar met een strakke jonge zongebruinde tennisleraar in de weer die haar de beginselen van de love-game probeerde bij te brengen.

Voor ons als toeschouwende overburen was het allemaal zeer vermakelijk. Alhoewel… 

Het begon rond zeven uur in de ochtend. Ik lag nog wat in mijn laatste slaap te modderen toen ik gestommel hoorde aan de overkant. Ik trok het rolgordijntje voorzichtig op en jawel hoor: Opa was druk met het klaarzetten van de racefietsen. Oma huppelde er opgewonden omheen. Ze had een strak wielrenshirtje aangetrokken met daarop een zwarte bijpassende wielren-broek met witte strepen. De mislukking van haar billen-lift werd nu wel heel duidelijk geaccentueerd. Haar boezem rolde ondertussen bijna van het balkon.

‘Wat sta je daar nou, schiet eens een beetje op’, spoorde ze hem aan.
‘Ik ben toch bezig ?’, mopperde hij.
‘Nee, dat is niet waar. Je staat te kijken. Snap je het niet of zo ?’.
‘Jawel, de banden moeten nog op spanning’.
‘Pomp ze dan op’, mopperde ze.
‘Dat ga ik ook zo doen. Even op adem komen, het is nog vroeg’.

‘Kom op John, ik wil om elf uur terug zijn want dan begint het aqua-joggen in het zwembad’.

‘Daar doe ik niet aan mee’, zuchtte hij.

‘Wat ga jij dan doen ?’, vroeg ze licht geïrriteerd.
‘Weet ik nog niet, misschien wel terug naar bed’.
‘Dat dacht ik niet. Kom op: pompen’.

Wat later zag ik ze vertrekken. Zij voorop en hij zwalkte er wat achteraan.

‘Wat was dat ?’, hoorde ik een schorre slaapstem naast mij informeren.

‘Schat, zullen wij ook eens een paar racefietsen kopen ?’, stelde ik losjes voor.

Geen reactie. Stilte.

Toen, na een paar seconden: ‘zeg Bart, luister eens: ik zat net even na te denken hè. Wat zou je ervan vinden als ik een botox-kuurtje zou nemen in Laren ?’.

Ik liet me weer achterover zakken.

‘Wat had jij over racefietsen ?’, informeerde ze gapend.

‘Laat maar. Niks bijzonders’.

Bart

Copyright Brompot juni 2017

Powered by WPeMatico