‘Bart, heb je al nagedacht over Sinterklaas dit jaar?’ We zaten rustig aan tafel te ontbijten toen deze vraag onverwachts uit de mond van mijn echtgenote rolde. Ik vind het altijd weer verbazend hoe mensen zo uit het niets dit soort onderwerpen op de agenda kunnen plaatsen. En onvoorbereid. Niet zo van “goh, ik ga je zo meteen een interessante vraag stellen”. Nee, gewoon zoals ze nu deed. Confronterend.

‘Zodra hij ook maar één been aan wal zet, oppakken, een versnelde uitzettingsprocedure starten en zo snel mogelijk het land uitgooien. In ieder geval nog vóór zijn verjaardag.’ Ze schudde haar hoofd. ‘Ik stel een serieuze vraag.’

‘Ik geef serieus antwoord. Ik denk dat we hem dit jaar maar gewoon eens een keer overslaan. Lijkt me heerlijk.’ Ze verslikte zich in het broodje. ‘Overslaan? Hoezo?’
‘Nou ja, de winkels hangen al vol met kerstspullen, dus..’
‘Wat “dus”? Wat bedoel je?’

‘Nou ja, als het nu overal al kerst is, wat moeten we dan nog met die Sinterklaas.’ Ze boog zich iets voorover. ‘Lieve schat, we hebben kleinkinderen die nog volop in het geloof hangen. Hoe ga je dat uitleggen?’
‘Nou, gewoon, dat hij dit jaar niet bij ons komt. Wat mij betreft verzinnen een verhaal dat Opa niet zo lief is geweest.’
‘Dat hoef je niet te verzinnen. Dat is een feit. We gaan gewoon Sinterklaas vieren en we doen het bij ons. Punt uit.’ Ze pakte haar mobiel en wilde meteen een what’s-app de wereld insturen.

‘Mag ik er nog wel iets van vinden?’, vroeg ik terwijl ik mijn vinger opstak. ‘Ik vind het gewoon niet meer leuk. Het is geen feest meer, maar een politiek dingetje geworden. Afgelopen week hebben ze nota bene in de tweede kamer gedebatteerd over de basiskleur van de Piet en ik heb begrepen dat die Sylvana Simons, die anti-Piet, inmiddels ook weer uit haar hol is gekropen. En dat bedoel ik dus. De lol is er af, en dat is blijkbaar ook precies de bedoeling.’

‘Ben je klaar? Bart, we vieren Sinterklaas. Punt uit.’ Ze klonk enorm strijdvaardig.

‘En eigenlijk is het pedagogisch ook niet meer verantwoord anno 2017.’
‘Hoe bedoel je?’, vroeg ze ietwat afwezig.
‘Nou ja, volgens mij gaat het in dit leven over eerlijkheid. Wij presteren het om een kind de eerste zes, zeg zeven levensjaren vol te proppen met leugens en bedrog.’ Ze slaakte een zucht. ‘Doe toch niet zo moeilijk, man.’

Ik was nog niet klaar. ‘En omdat wij het zo geweldig vinden dat ze het bedrog voor zoete koek aannemen, krijgen ze nog een cadeau ook. Er is dan uiteindelijk geen enkel kind wat de waarheid wil weten, toch? Dat is toch hardstikke krom?’

‘Rustig maar, denk aan je hart’, zei ze met een lach.
‘Wat lach je?’
‘Ik heb je eerlijkheid inmiddels beloond.’
‘Beloond? Wat is dit nou weer.’

‘Ik heb het in het bericht richting familie meteen meegenomen: Opa heeft liever geen cadeau.’

Ik zei het al: zeer confronterend.

Powered by WPeMatico

Share

Related Post

Leave a comment

Close
Please support the site
By clicking any of these buttons you help our site to get better