Wennen

‘Ik moet toch steeds nog een beetje wennen aan het idee dat ik eigenlijk nooit meer hoef te werken. Dat is zo apart.’
‘Ja hè’, zei mijn echtgenote na een poosje. Ik wachtte op dit retoursignaal zodat ik zeker wist dat ik “in beeld” was.
‘Ja’, zei ik.

‘Het is voor mij ook wennen’, zei ze.
‘Ja, dat denk ik ook wel. Je hebt nu minder te doen als eerst.’
‘Dat snap ik niet. Hoe bedoel je dat?’ Ze keek vragend.
‘Tja, hoe ik dat bedoel. Eh, hoe zeg je dat? Je hoeft nu bijvoorbeeld minder te wassen, en aangezien ik nu ook een deel van het huishoudelijk werk op me heb genomen, moet het allemaal wat eenvoudiger voor je zijn.’ Ik pakte haar hand en gaf een vriendschappelijk knijpje.

‘We hebben het zo best goed samen hè?’ Ik kneep opnieuw.
Ze glimlachte terug. ‘O ja hoor, het is prima. Maar voordat het achtergrondkoortje begint te oehoehen en de engeltjes uit het plafond zakken, zou ik toch graag zien dat je voortaaan zelf je smerige sokken in de wasmand gooit. En als je dan toch bezig bent: af en toe spontaan de stofzuiger aantrappen zou ook leuk zijn.’ Zij kneep nu in mijn hand. ‘Hè schat?’, lachte ze.
Ik proefte iets van een ondertoontje wat gedrenkt was in een irritatiesopje en trok nu mijn hand terug.

‘Ik doe toch alles al?’, stelde ik. Ik kon me niet voorstellen dat er nog huishoudelijke klussen te verzinnen waren die ik nog niet had gedaan.
‘Nou ja, koken, dat doe ik dan niet.’ Slim als ik ben gaf ik dat vol overgave toe.
‘Daar gaat het niet om, Bart. Het gaat er niet om wat je doet. Uiteindelijk doe je alles wel. Behalve koken dan. Het gaat erom dat ik alles moet voorkauwen.’

‘Voorkauwen? Nou, dat is voor het eerst dat ik het hoor. Ja, jij hebt de regie in huis. In plaats van zelf de manager uit te hangen, heb ik nu een direct leidinggevende boven mij. En die stuurt mij aan. En daar geniet ik van. Heerlijk.’
‘O, zo heb ik het nog niet gezien. Je spreekt nu voor het eerst een verwachting in mijn richting uit. Je wilt worden aangestuurd. Oké, krijg ik er een joystick bij?’

‘Nou ja, zo bedoel ik het natuurlijk niet. Ik heb jarenlang de lakens uit mogen delen, ik vind het nu wel prettig dat de rollen worden omgedraaid. Niet voor altijd hoor. Gewoon een poosje.’ Ik vond dat ik het allemaal wel aardig onder woorden had gebracht. Wat dat betreft ging het me nu beter af dan een jaartje terug. ‘Begrijp je?’, vroeg ik voor het goede doel: de bevrediging van mijn gedachten.

‘Ik snap het. Zal ik dan nu mijn verwachting naar jou uitspreken?’
‘Ja, doe eens?’ Ik was best benieuwd.

‘Oké, hier komt ie: ik verwacht van “mijn personeel” volledige zelfontbranding en initiatief.’
Het werd stil aan tafel.

‘Zal ik dan maar even de tafel afruimen?’ Ze glimlachte, greep nu mijn hand en kneep. ‘Je begint het te leren’, lachte ze.

Tja, het blijft wennen…

Powered by WPeMatico