Verslaving

‘Het regent’, merkte mijn echtgenote op toen ze naar buiten keek. Het was voor mij een overbodige mededeling want ik had dat zelf ook al geconstateerd. Ik kijk namelijk vaak naar buiten en dat doe ik omdat ik tijdens het staren vaak inspiratie op doe waarmee ik dan vervolgens een column schrijf. Ik was daar op dat moment mee bezig. De tablet lag voor mijn neus.
‘Ja, dat zag ik al, het regent trouwens al een tijdje hoor’, zei ik ietwat afwezig.

‘O, jij had dat al gezien. En dan niet even met mij delen.’
‘Nee, dat vond ik niet nodig. Het is iets negatiefs. Als de zon nou zou schijnen, dan zou ik het meteen uitschreeuwen.’ Ik richtte me weer op mijn tablet.
‘Ik zat net een plan te maken om op de fiets naar de stad te gaan om wat aan de cadeautjes te doen. Dan gaan we maar met de auto’, besloot ze.
Ik begreep het niet helemaal. ‘Cadeautjes?’, vroeg ik.
‘Sinterklaas. Of was je dat alweer vergeten.’ Ze keek niet leuk.

‘Nee, niet vergeten hoor.’ Ik perste er een lachje uit. Ik was het knalvergeten.
‘Volgens mij was je het wel vergeten. Je bent ook zo afwezig de laatste tijd. Ik kan hele verhalen afsteken maar het blijft niet hangen. Sterker nog, het komt helemaal niet binnen. En dat is zo irritant.’ Ik voelde een opgaande lijn in haar boosheid.
‘Nou, dat valt best mee’, zei ik. Ik vond dat ook.

‘Dat valt helemaal niet mee. Sinds je met pensioen bent, zie ik je alleen nog maar voorovergebogen naar die tablet staren. Er is bijna geen contact meer mogelijk. Misschien is het handiger als ik voortaan via de mail met je communiceer. Dan krijg je in ieder geval een pingeltje en weet ik zeker dat je het leest want je leest alles wat op die tablet binnenkomt. Appjes, mailtjes, wordfeud en weet ik veel wat voor een aandachtstrekkers er allemaal nog meer op dat scherm verschijnen.’

Dit rolde helemaal de verkeerde kant op. Ik zie zoiets aankomen en dat komt omdat ik daar in de loop der jaren een extra zintuig voor heb ontwikkeld. Ik ruik het gewoon en voel wanneer de acceptatie-grens is bereikt. Ik legde dan ook de tablet aan de kant.

‘Cadeautjes, had je al iets in gedachten?’, vroeg ik met mijn aandacht nu vol op het onderwerp gericht.
‘Tjonge jonge, Bart, we hebben dat zaterdag allemaal besproken. Ben je dat nu al vergeten? Kijk, dat bedoel ik dus. Je krijgt echt helemaal niks meer via de normale kanalen binnen.’
‘Sorry schat, ik ben het gewoon even kwijt. Dat kan toch?’ Ik vond dat ik best wel eens iets mocht vergeten. En dan die cadeautjes… die hadden we vast snel weer in beeld.

‘Waar moet dat met jou naar toe. Je begint echt op een verstrooide professor te lijken’, zei ze met een diepe zucht. Ik keek haar aan en gaf een knipoog. Ze schudde haar hoofd. Terwijl ik naar haar keek, voelde ik iets van een opkomende inspiratie. Tegelijkertijd keek ik in een reflex naar het lonkende apparaat naast mij en voelde mijn grijpspieren samentrekken. Ze zag het.
‘Kijk, dat bedoel ik dus’, zei ze terwijl ze naar het apparaat wees. ‘Een verslavende magneet.’

Ik heb hem de rest van de dag maar niet meer aangeraakt. Een geweldige ervaring.

Bart

Powered by WPeMatico