Fotoshoot

Onlangs heb ik een uitgebreide fotosessie ondergaan in één van de fotostudio’s die ons Slingeland-ziekenhuis rijk is. Dat is best een bijzondere ervaring en zeker omdat ik er in dit specifieke geval niet leuk bij hoefte te kijken. Dat kwam omdat het een onderdeel van mijn lichaam betrof waar gezichtspieren geen invloed op kunnen uitoefenen. Ook de kledingkeus bleek niet belangrijk en dat vond ik best jammer want ik had speciaal voor deze sessie een tot dan toe nog weinig gedragen trui aangetrokken. Ik doe dat altijd bij speciale gelegenheden. En ik vond dat dit er ook zo één was.

Nadat zo’n sessie klaar is, komt er verplegend personeel melden dat het klaar is en dat je weer terug mag in het kleedhokje om je aan te kleden en via de zijdeur de studio moet verlaten. Dat doen ze omdat ze via een andere deur weer een nieuwe kandidaat binnen laten en het natuurlijk heel vervelend zou zijn als je elkaar tegen zou komen. Ofschoon ik er dan met mijn bijna nieuwe trui best wel netjes uitzie, is het altijd de vraag of die ander dat kan waarderen. Ik heb daar wel een mening over.

‘Is hij gelukt?’, vroeg ik toen ik het klaar-signaal had ontvangen. ‘Ja hoor, dat zit wel goed’, stelde de fotograaf mij gerust. ‘De uitslag krijgt u via uw behandelend specialist.’  Ik vind daar iets van. Ik snap nooit zo goed waarom je zo’n foto van jezelf niet even mag bekijken. Natuurlijk, er moet door een zakenkundige worden gekeken naar afwijkingen maar ik vind het best leuk om er gewoon even op mijn gemakje naar te staren. Print hem desnoods uit zodat je er thuis ook nog wat aan hebt.

Ik heb dat overigens al eens aan zo’n mevrouw in een witte jas gevraagd. Ze wist te melden dat het niet gebruikelijk was dat er printjes werden gemaakt. ‘Dat zou een mooie boel worden’, lachte ze. Ik kan me dat gesprekje nog goed voor de geest halen omdat ze kuiltjes in haar wangen had die ik grappig vond.
Ik snapte de “mooie boel” niet helemaal. Hoe dan ook: ik kreeg hem niet mee. Ik denk zelf dat het met de rechten te maken heeft en dat de zorgverzekeraar het portretrecht heeft. Misschien moest ik mij daar maar eens melden.

Hoe dan ook: gisteren was het dan zover. Ik mocht mij melden bij de specialist die er een weekje of twee naar heeft mogen staren en mij nu ging uitleggen of ze iets afwijkends voorbij had zien komen. Nadat ik in haar werkruimte plaats had genomen en ze na twee seconden van prettige bla bla het beeldscherm in mijn richting had gedraaid, werd ik geconfronteerd met mijn binnenkant. Ik schrok enorm want het zag er niet best uit. Ik ontdekte een chaos van botten en overig en kon weinig structuur ontdekken. Het bleek tot mijn verrassing allemaal zo te horen. Met een pakket aan adviezen mocht ik de werkruimte weer verlaten.

Even later stond ik bij de balie om wat foldertjes te ontvangen. De vriendelijke dame keek mij lachend aan en mij bekroop de onzinnige gedachte dat ook zij mijn binnenfoto had bekeken en nu blij voor me was.

Ik nam de foldertjes in ontvangst en knikte vriendelijk vanwege het naderende afscheid. Ze bleef prettig kijken. Ik heb daar over nagedacht. Waarom ze bleef kijken.

Ik denk zelf vanwege mijn nieuwe trui.

Bart

Powered by WPeMatico