‘Je vingers zijn te groot voor zo’n onnozel schroefje’, zei ze. Ik was bezig een schroefje aan een moertje te draaien en dat lukte niet zo best.
‘Noem jij het maar een onnozel schroefje. Heb je enig idee hoe belangrijk dat dingetje is?’ Ze haalde haar schouders op.
‘Als ik dit niet aan elkaar krijg, dan heb jij geen licht meer op je fiets.’  ‘Hoe kan dat dan?’ Ze keek met een blik die ik meteen herkende: die van lichte paniek.
‘Nou schat, omdat het originele schroefje besloten heeft met pensioen te gaan. Het is weg, vertrokken, en daardoor hapert de voorlamp.’
‘Kun je er niet beter iemand bijhalen?’, opperde ze. Ik had zo’n antwoord al verwacht. Dat paste bij haar blik.
‘Ik ga het gewoon repareren. Dat kan ik prima. Maar los daarvan: ik denk dat ik aan een nieuwe bril toe ben. Ik kan het niet zo goed meer zien.’
‘Dat is voor het eerst dat ik je over je ogen hoor klagen.’
‘Nee hoor, ik klaag wel vaker. Ik kon laatst ook die gebruiksaanwijzing van dat klokje niet lezen. Weet je nog?’
‘Schat, dat kon je ook niet lezen, want het was in het chinees. Dat krijg als je allemaal van die rotzooi op internet koopt.’
Ik voelde een schoen op mijn ziel. ‘Het is een fijn klokje. Hij doet het prima.’
‘Hij is overbodig. Er zit een klok op je telefoon en je doet de hele dag niets anders dan naar dat scherm staren. Lukt het nou? Of moet ik het proberen.’
‘Jij bent niet technisch genoeg’, zei ik.
‘Het is toch gewoon dat schroefje op dat moertje doen?’ Ik keek haar aan. ‘Nee, fout. Het moertje moet op het schroefje worden gedrááid. Snap je? En daar heb je technisch inzicht voor nodig. En gevoel.’
‘En goede ogen’, vulde ze aan.
‘Juist’, zei ik.

Ondertussen probeerde ik voor de tiende keer het moertje op het schroefje te draaien. Zij leunde met haar hoofd op haar handen en keek toe.

‘Je trilt een beetje’, zei ze.
‘Valt mee.’
‘Het lijkt me helemaal niet zo moeilijk, dat technisch inzicht.’
‘Moet jij niet iets belangrijks doen?’, informeerde ik.
‘Zoals?’, vroeg ze.
‘Iets met eten voor straks?’ Ik had het nog niet uitgesproken of de twee onderdelen namen definitief afscheid van elkaar. Het moertje rolde onder de kast, het schroefje verdween met onbekende bestemming.

‘Was ik nou maar naar Specsavers gegaan’, probeerde ik in een grappige afleidingspoging.
‘Wat dacht je van een fietsenmaker?’

Bart

Powered by WPeMatico

Share

Related Post

Leave a comment

Close
Please support the site
By clicking any of these buttons you help our site to get better