Andijvie

Met enige regelmaat onsnap ik direct na het avondmaal aan de aardse zaken. Even een momentje voor mijzelf, wat wordt afgewerkt op de bank voor de TV. Het zijn overigens maar korte momentjes van een half uurtje of zo. Meestal word ik uit mijzelf wakker en land ik ergens in een TV programma wat tijdens mijn afwezigheid door mijn echtgenote is ingeschakeld.

Afgelopen week keerde ik terug en keek rechtstreeks in het gezicht van een bekende waarvan ik me de naam niet meer kon herinneren. Het was een “zij” en viel in de catagorie BN. Ze zat in de “wereld” waarvan ik moest vaststellen dat hij ook tijdens mijn aardse ontsnapping gewoon was blijven doordraaien. Aan tafel bij Matthijs.

Altijd als ik haar zie, dan krijg ik beelden van een schaal andijvie die mijn oma mij vroeger wel eens voorzette: doodgekookt en smaakloos. Zelfs het opleukpapje kon er niets positiefs aan bijdragen. Ik vraag mij wel eens af wat of wie nu eigenlijk bepaalt wie er al dan niet een BN wordt. Is daar een jury voor? En bepaalt die jury dan ook meteen of zo’n type bij Matthijs aan tafel mag gaan zitten? Ondertussen piekerde ik mij suf over haar naam. Ik kon er even niet opkomen. Ik herinnerde me nog een confrontatie met haar toen ze net zoals ik in de rij stond voor een optreden van good old Bob Dylan in Ahoy Rotterdam en zij tegen mede-rijgenoten riep dat ze vooral goed naar haar moesten kijken omdat zij het was.

Ze voegde als tafeldame niet veel toe. Ze zat op haar stoel BN te wezen. Af en toe riep ze iets onnozels en keek in de camera zoals mijn oma’s schaal andijvie mij vaak aankeek.

‘Hé, dat is Dieuwertje Blok’, riep mijn echtgenote enthousiast toen ze de kamer binnenkwam.
‘O’, zei ik. ‘Ik meende haar al te herkennen maar kon er geen naam bij verzinnen.’
‘Ze is van het Sinterklaasjournaal, waar onze kleinkinderen altijd naar kijken.’

Mijn kwartje viel: ik begrijp nu waarom mijn kleinkinderen een afkeer hebben van andijvie…

Bart

Powered by WPeMatico