We hangen in een feestweek. Mijn echtgenote stapte deze week namelijk over een niet onbelangrijk leeftijdshekje wat op een standaard levenspad ingetekend staat. Nu is het gelukkig nog niet zo ver dat de burgemeester aan de voordeur een verplicht felicitatienummertje komt maken, maar voor ons als familie is deze mijlpaal belangrijk genoeg om er een flink portie aandacht aan te geven. En daar heb je wel een week voor nodig.

‘Pak jij twee doosjes toast? Dan loop ik vast door naar de kaas.’ Gelukje voor mij: we stonden pal voor het toastjesvak. Ik ben namelijk niet zo goed in dit werk. Ik kan van een geordend boodschappenlijstje een behoorlijke chaos maken. En dan zodanig dat ik minimaal vier keer de Doetinchemse Aldi doorsjok voordat ik een streep door de laatste opdracht kan zetten. Volgens een vriend kunnen wij mannen daar niets aan doen. “Dat heeft ons type”, roept hij steevast.

Ik gooide de toastjes in de kar en kreeg een vervolgopdracht: “zoek de margarine”. Dat bleek een wat lastiger klus.. evenals de opdracht “haal twee pakken halvolle koffiemelk”. De “volle” zag ik wél meteen staan, de “halfvolle” duurde langer. Uiteindelijk volbracht ik de missie tot tevredenheid. ‘Zolang ik maar één opdracht tegelijk hoef af te werken’, zei ik tegen mijn echtgenote die ositief haar vind-ik-leuk duim opstak.

Toen mocht ik mij verdiepen in de drank. Daar ben ik dan weer wel goed in en kan ik vijf opdrachten tegelijk verwerken.

‘Moet je nog iets van toiletpapier ? Schoonmaakspul? Melk ?’
‘Nee, maar zoek nog even twee pizza’s uit. Hier in de diepvries. Die gooien we straks thuis in de oven.’ Ze lachte.
Het uitzoeken kostte mij flink wat tijd. Vooral ook omdat er een irritant mannetje steeds voor mij ging staan. Dat heb je wel eens, dat je het idee hebt dat zo’n iemand dat expres doet. Maar nadat mijn echtgenote er zich uiteindelijk mee bemoeide, konden we de pizza’s inladen en reden we met een volle kar richting kassa.

Terwijl ik bezig was met het opladen van het bandje, schoof het “Jantje Irritantje” achter mij. Hij had een paar dingetjes. Ik had nog even het idee hem voor te laten gaan, maar de caissière was onze lading al aan het scannen. Snel knorde ik met de inmiddels lege kar naar voren om de boodschappen van de afgrond te redden. Mijn echtgenote bleef bij het bandje staan.

‘U ziet mij hier met slechts drie boodschappen staan, maar u laat mij niet voor?’, Jantje had het gas flink open gedraaid.
‘Ik heb u niet gezien meneer’, zei mijn echtgenote netjes. Zo is zij. ‘Bovendien is de caissière al met onze boodschappen bezig.’
‘O jawel, u heeft mij wel zien staan’, schreeuwde hij nu. Zijn ogen tikten vol gif tegen de binnenkant van zijn brillenglazen. Ik stond met mijn hoofd in het karretje en hoorde op afstand kabaal..

De gifbollen kwamen plotseling tot ontploffing. ‘AKELIGE KUTBEJAARDE’, schreeuwde hij. De caissière greep verbaal in en hij rende als een haas de winkel uit. Mijn echtgenote stond geschrokken aan de grond genageld, ik was te laat voor een passende tegenactie en een andere caissière wist te melden dat de Jantje dit vaker deed.

Toen we wat later in de auto zaten, hebben we het er nog over gehad.
Om het uiteindelijk een positief tintje te geven, heb ik haar gefeliciteerd met haar pasverworven eretitel. Ik schrijf het op een bordje en hang het aan haar hekje. Pal naast de zestig.

Bart

Powered by WPeMatico

Share

Related Post

Leave a comment

Close
Please support the site
By clicking any of these buttons you help our site to get better