Prikkelbaar

Ik heb het niet zo vaak, maar soms komt het voor dat ik een onweerstaanbare trek heb in een ordinaire zak patat. En dan met een flinke kwak geelgoude mayonaise die er op dusdanige wijze bovenop is gestort, dat de eerste vijf centimeter friet volledig aan het oog wordt onttrokken. Zo’n zak waar de calorie- bewuste medemens hoofdschuddend aan voorbij snelt. Maar dan ben ik er nog niet want als ik dan “volgens zeggen” toch “volledig fout bezig ben”, gooi ik er ook nog een fricandel speciaal met ketchup tegenaan. Bijkomend voordeel van deze combi: het verhoogt het spijtgevoel wat dan weer goed is voor het wakkerschudden van het gezondheidscentrum binnen mijn hersens wat volgens de wetenschap pal achter de spijtkwab is opgeborgen. Hoe toevallig kan dat zijn.

‘Graag een kleine patat met een beetje mayonaise, een gewone patat mét, een fricandel speciaal met curry en een fricandel speciaal zonder curry maar met gewone ketchup.’ Het blonde meisje achter de toonbank klopte met haar vingertjes de bestelling op een beeldscherm. Ik had zelf het idee dat haar nageltjes te lang waren want ik hoorde een hoog getikt in plaats van doffe dreunen die vingertoppen doorgaans veroorzaken op zo’n scherm.

Ze las de bestelling nu voor. Het was niet goed.
‘Nee, een kleine patat, geen kinderpatat. Gewoon een kleiner bakje. En een fricandel speciaal zonder curry maar met ketchup.’
‘Eh.. dus een gewone fricandel met ketchup?’
‘Nee, een speciaal met ketchup in plaats van curry.’
‘Eh.. even kijken, hier staat dat niet. We hebben alleen gewone fricandellen met ketchup, mayonaise of curry. De speciaal is met curry, mayonaise en uitjes. Wilt u de uitjes wel?’
‘Lieve schat, je neemt een fricandel, pakt hem beet, snijdt er in de lengterichting een sneetje in, bakt hem, legt hem in een bakje. Dan leg je er een schep uitjes naast, mayonaise eroverheen en als laatste een laag ketchup. Hoe moeilijk kan het zijn.’ Ik voelde de boosheid opkomen en dan word ik prikkelbaar.

Over die laatste zin scheen ze te moeten nadenken. Ten einde raad haalde ze haar baas erbij.
‘Dag meneer, Cynthia komt er niet uit. We gaan het samen doen.’
‘Ik werk hier nog niet zo lang’, verontschuldigde het wicht zich.
Ik herhaalde geïrriteerd mijn bestelling.
‘O, ik zie het al. Deze kassa is nieuw geprogrammeerd. Je kunt geen speciaal met ketchup invoeren. Foutje.’
‘En nu?’, vroeg ik pissig. Ik heb een bloedhekel aan dit soort apparaten.
‘Dan doen we net of dit apparaat niet bestaat’, lachte hij vriendelijk en gaf de opgeluchte Cynthia een opdracht die overeenkwam met mijn wens. Ze schreef het nu op een papiertje.
‘Neemt u maar plaats op het terras. We brengen het zo.’
‘Even later kwam Cynt met de spullen en zowel mijn echtgenote als ikzelf stelden vast dat het nu klopte. Toen ik wat later binnen afrekende stond ze achter de toonbank.
‘Heeft het u gesmaakt?’, vroeg ze vriendelijk.
‘Het heeft enorm gesmaakt’, zei ik ietwat overdreven om mijn schuldgevoel jegens het meisje enigszins te deppen.
‘Fijn, want ik had het idee dat u heel boos was.’ Ze keek ernstig.
‘Ik kan niet goed tegen curry, alleen al bij de gedachte word ik enorm prikkelbaar.’
‘Ik snap het meneer.’ Ze stak een duim.
Ik verliet opgewekt het cafetaria.

Bart

Powered by WPeMatico