Een zakje

‘Juffrouw, is er maar één kassa open?’, vroeg Bert. Hij was langs het rijtje wachtenden opgestoomd tot strak voor de kassa-afwerkplek.
‘Ja meneer. Mijn collega loopt op dit moment in de winkel. En ik kan maar één kassa tegelijk bedienen.’ Het klonk vriendelijk.
‘Kunt u haar niet roepen dan? Ik ben niet van plan ook de nacht hier door te brengen.’ Ze glimlachte. ‘Helaas meneer.’
‘Wilt u er een zakje omheen, mevrouw?’, vroeg ze aan de klant die net had afgerekend. Bert liep zuchtend tien plaatsen terug naar Truus die op haar gemak stond te wachten.
‘Ze staat alleen’, zei hij.
‘Ja, dat wist ik ook wel. Ik zei toch dat het onzin was om verhaal te halen? Gewoon beetje geduld.’
‘Ze schiet ook niet op. Ze vraagt steeds of je er een zakje omheen wil. En dan pakt ze zo’n zak onder de balie vandaan en showt hem.’
‘Het is gewoon een klantvriendelijke dame.’
‘Je kunt die truitjes vast ook op internet bestellen’, merkte Bert op. ‘Dat kan trouwens alsnog. Zal ik even kijken op de phone?’
‘Ik wil ze kunnen passen, Bert. Zeur toch niet zo.’
‘Onzin. Dat passen kan thuis ook en als het niet past, kun je het ook zo weer terugsturen. Ideaal.’
‘Wilt u er een zakje omheen?’, hoorden ze het de verkoopster vragen. ‘Hè hè, die is eindelijk klaar’, mompelde Bert. De rij schoof iets door.
‘Ze hebben te weinig personeel’, merkte een vrouw vóór hun op.
‘Dan moeten ze die aannemen’, riep Bert.
‘Die staan tegenwoordig niet in de rij, meneer.’
‘Nee, gelukkig niet. Anders zouden we helemaal nooit meer thuis komen.’
‘Wilt u er een zakje omheen, mevrouw?’, klonk het opnieuw.
‘En dat gezeur over die zakjes’, klaagde Bert verder.
‘Dat is vanwege de millieuwet meneer. En dat is maar goed ook’, vond ze.
‘O, is dat zo? En helpt het denkt u?’
‘Jazeker. Het scheelt enorm.’
‘Ik geloof er geen zak van.’

‘Nou meneer, dat wachten viel achteraf toch nog mee hè?’, lachte de dame toen ze aan de beurt waren.
‘Let maar niet op hem. Hij heeft geen geduld.’ Ze wees naar Bert en legde de truitjes op de balie.
De caissière scande de bonnetjes en Truus pinde het bedrag.
‘Wilt u een zakje?’, vroeg ze. ‘Of heb ik dat al gevraagd’, reageerde ze toen ze Bert met zijn mond zag trekken.
‘Ja, al vier keer’, norste hij. ‘Volgens mij stel je die vraag zo vaak dat je hem automatisch thuis ook stelt als je ’s avonds gezellig met je partner op de bank zit.’

‘Echt niet’, riep ze lachend. ‘De tijd van de plastic zakjes hebben wij na tien jaar huwelijk wel gehad.’

Bart

Powered by WPeMatico