Schoffelen…

‘Heb jij deze week nog een gaatje?’, vroeg mijn echtgenote.
‘Ik neem aan dat je op mijn agenda doelt?’, vroeg ik.
‘Ja, wat zou ik anders bedoelen?’ Ze klonk streng.
‘Wat moet je dan?’
‘Ik? Ik moet niks. Wij!! Wij moeten met de schoffel door de tuin.’
‘Is het nodig?’, vroeg ik.
‘Ja, anders zou ik het niet vragen. De grond is keihard en ik kom er niet door.’
‘Dus toch “ik”‘, stelde ik nuchter vast.
‘Het is voor mij te zwaar. Ingedroogde klei is net beton.’
‘En nu wil je weten of dat deze week nog gaat lukken? Agenda-technisch?’ Ik vroeg het nog maar eens.
‘Ja, en het liefst morgen’, zei ze. ‘De rest van de week kan Ik niet.’
‘Ga jij helpen dan? Gaat toch niet met zijn tweeën?’
‘Ik hou toezicht en geef aanwijzingen.’
‘Aanwijzingen?’, vroeg ik naar een bekende route.
‘Jij ziet geen verschil tussen onkruid en planten’, legde ze fijntjes uit. Ze hield haar ogen geknepen.
‘Oké, maar kan dat niet anders? Vooraf wat aanwijzingen? Staat zo raar als jij voor mij uitloopt en aanwijst.’
‘Hoezo raar?’, wilde ze weten.
‘De buren. Ik heb toch iets van een reputatie te verliezen.’
‘Reputatie? Jij? Hoezo?’, wilde ze weten.
‘Nou ja, ik ben jarenlang leidingevende geweest.’
Ze schudde haar hoofd. ‘Wat een onzin.’

Die nacht sliep ik onrustig. Ik nachtmerriede van een tuin vol onkruid waar ik gewapend met schoffel tussen stond. Vanuit de scheepstoeter aan de muur rolden de aanwijzingen over het land: ‘Begonia op links, Lupine op rechts, tweemaal onkruid vóór je. Let op!!! bodembekker…’
Tijdens de lunchpauze kreeg ik een schema in mijn handen gedrukt voor de achtertuin. Twee passen links, drie rechtdoor… 
‘Bevalt dat beter dan de luidspreker?’, hoorde ik haar vragen. ‘Ik ben overigens bezig met een nóg simpelere methode, vanwege jouw reputatieschade.’
Nóg simpeler?

Toen ik die ochtend wakker werd, sprong ik uit bed rukte de grodijnen open en keek snel naar de tuin. Ik kon geen gele post-it briefjes op de plantjes ontdekken.

Bart

Powered by WPeMatico