Kassa…

‘Zo, je had wel brood mee mogen nemen’, riep ik toen we na een stevige winkelwandeling bij de kassa’s van de Supermarché aankwamen.
‘Gewoon in een rij gaan staan en wachten’, antwoordde mijn echtgenote. ‘We zijn op vakantie.’ Ze glimlachte.
‘Klopt, maar ik heb geen vakantie om in de rij te staan. Bovendien heb ik die visgeur nog in mijn neus. Ik moet frisse lucht. En snel!’
‘Man, we zijn er alleen langsgelopen. Stel je niet aan.’
‘Welke rij pakken we? Er zijn vijfentwintig kassa’s, dus roep maar.’
‘O kijk, bij die kassa daar staat bijna niemand.’ Ze wees naar een kort rijtje en snelde er naartoe. Ik volgde in haar kielzog.
‘Nou, dat is nog eens mazzel’, riep ze met enig triomf in haar stem.
‘Ja, maar het is wel verdacht. O kijk, een bord: “caisse priorit锑
‘Wat is dat?’
‘Een voorrangskassa’, vertaalde ik.
‘Voorrang voor wie?’
‘Geen idee. Misschien als je weinig boodschappen af te rekenen hebt?’ Ik riep ook maar wat.
‘Staan er geen maximum aantallen bij dan?’
‘Ik zie niks.’

Voor ons stond een vriendelijk oud dametje wat zich vanwege ons voor haar onverstaanbare Hollandse gebep, omdraaide.

‘C’est un caisse enregistreuse pour personnes âgées et handicapées’, mummelde ze tandloos. Ze lachte vriendelijk en wees naar het bord.
‘Wat zegt ze?’, vroeg mijn echtgenote.
‘Het is alleen voor ouderen’, vertaalde ik. ‘We moeten naar een andere kassa.’
‘Naar een andere kassa? Mooi niet. We blijven hier staan.’
‘Lijkt me niet handig. Ik ken die Fransen. Zo buigzaam als een blok beton.’ Ik kende ze écht.
‘Lieve schat, we staan hier volkomen legaal, want jij past binnen de doelgroep’, lachte ze.
‘Nou ja zeg, hoe kom je erbij?’ Ik voelde me behoorlijk beledigd.
‘Kijk schat, als jij nou je gebit uitdoet en net zo zuur kijkt als gisteravond toen je straf had, dan lopen wij hier probleemloos door de kassa.’

Bart

Powered by WPeMatico