‘Wie kan ik helpen?’, vroeg ze terwijl ze enthousiast ergens vanuit de coulissen van de plaatselijke slijterij het toneel opsprong. Ik schrok enigszins en keek verschrikt om me heen maar kon niet iets wat op een “wie” zou kunnen duiden, ontdekken. Er waren verder geen klanten.
‘Volgens mij ben ik aan de beurt’, glimlachte ik.
‘Inderdaad, u bent aan de beurt meneer. Waarmee kan ik u helpen?’.
‘Wel, ik heb voor mijn verjaardag een slijters bon gekregen en die wil ik nu omzetten in een fles geestverruimend vocht. Ik ga aan de drank want ik kan het allemaal niet meer aan’. Ik zei het ietwat theatraal inclusief een lichte snik.
‘O?’, klonk haar reactie. ‘En waar moet ik dan aan denken?’
‘Ik leef sinds de jaarwisseling in onmin met de staatsloterij. Ik heb dertig euro geïnvesteerd en heb niets gewonnen. Niets, helemaal niets. En nu ben ik in een ernstige crisis belandt’.
Ze begon te lachen. ‘Dat bedoelde ik eigenlijk niet meneer, ik wilde weten wat voor een drank u wenst. Maar zo aan uw verhaal te horen moet het iets heel sterks worden.’
‘Nou, ik wil wel graag een flesje vieux. Waar staan die?’
‘Die heb ik hierachter.’ Ze liep voor mij uit naar een plank waar de flessen vieux mij in alle maten en soorten verlekkerd aankeken.
‘Welke mag het worden?’
‘Ik heb een bon van twaalf euro vijftig. Heb ik daar iets voor?’
‘Ja hoor, deze is in de aanbieding. Eigen merk’, voegde ze eraan toe terwijl ze een literfles uit het schap trok.
Ik bekeek hem alsof de buitenkant belangrijker was dan de inhoud.
‘Mijn schoonmoeder noemt dit altijd oudewijvendrank. Ze drinkt het trouwens zelf niet. Gebrek aan realistische zelfkennis denk ik’.
‘Deze maar doen?’
‘Ja, hij lijkt me wel mooi’. Ze nam de fles mee naar de kassa en zette hem op de het zink.
‘Hoeveel procent is dit spul eigenlijk?’
‘Ik denk in de buurt van de vijfendertig.’ Ze keek op het label en draaide de fles wat rond. ‘Ja, kijkt u maar, vijfendertig procent’. Ze hield hem met haar vingertoppen vast en schoof hem in mijn richting. Haar roodgelakte nagels staken als scheermesjes naar voren.
Ik bukte mij iets en keek zonder leesbril quasi geïnteresseerd op het label. Ik zag niets. ‘Inderdaad, prima. Deze neem ik dan.’
Ze tikte het bedrag in de kassa en drukte op de totaalknop. ‘Dat is dan twaalf euro vijftig.’
Ik trok mijn portemonnee en gaf haar de drankencreditcard.
‘Wij hadden trouwens thuis wel prijs’, zei ze met een blije glimlach. ‘Wilt u er een papiertje omheen?’
‘O, leuk. Gefeliciteerd! Als u de prijs ophaalt, denk dan nog even aan mijn vergeefse inleg van dertig euro.
‘Inderdaad. In feite is het wel zo’, lachte ze.
‘Heeft u een groot bedrag gewonnen?’ Eigenlijk wilde ik het niet eens weten maar nieuwsgierigheid…
Ze boog iets naar voren. ‘Vijfhonderd euro. Moet ik hem nu inpakken of niet?’
‘Zoooo, toe maar! Vijfhonderd euro.’ Er borrelde een flinke chagrijn op.
‘Inpakken hoeft niet hoor’, zei ik. ‘Ik drink hem hierbuiten meteen leeg. Veel plezier met je prijs.’
Bart
Powered by WPeMatico
Leave a comment
Je moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.