spaans feestje

‘Er is vanavond wat te doen bij het restaurant’, meldde mijn echtgenote toen ze terugkwam van brood halen.

‘Dat denk ik ook’, zei ik. ‘Je kunt er eten.’

‘Dat bedoel ik niet. Er komt een Spaans dansgroepje.’

‘Dat is nou jammer, ik heb vanavond een lezing’, hoorde ik mijzelf zeggen.

‘Lijkt me zó gezellig. Dan eten we daar wat… Hoezo een lezing?’

‘Ja, hoe bescherm je de wereld tegen de overheersende invloed van Spaanse dansgroepjes.’

‘Je wordt een oude chagrijn, Bart. En trouwens, ik heb al geboekt.’

‘O? Valt dit onder de dekking van de annuleringsverzekering?’

‘Ik was er vroeg bij en we hebben het voorste tafeltje. Kun je het allemaal goed zien.’ Ze ging onverstoorbaar verder.

‘Ik wil het niet zien.’

‘Doe je je ogen dicht.’

‘Dan zie ik niks.’

‘Dat wilde je toch ook niet?!!’

‘Ik moet toch eten?’

‘Ze serveren vanavond paella. Een echte thema avond.’

‘Hebben ze geen biefstuk? Ik heb niks met paella.’

‘Vorige week at je er je vingers nog bij op.’

‘Dat was zonder dansgroepje.’

‘Joh, ik ben er bijna klaar mee.’

‘Waarmee?’, vroeg ik hoopvol. Ik zag licht gloren.

‘Met jou. Zou de ANWB ook in de zomer gipsvluchten organiseren?’, vroeg ze nijdig.

‘Hoezo dat nou weer?’ Ik snapte het niet.

‘Omdat ik je binnen nu en vijf seconden een enorme dreun voor je kop ga geven.’

Bart