Het zonnedoek

Vive la France (Serie 4-2020-28)

Het zonnedoek.

‘Bart, als je tijd hebt, moet je eens naar dat zonnedoek op het voorraam kijken: hij is compleet verschoten.’

‘Oké’, zei ik. Ik lag in mijn luie stoel voor de caravan klaar om een tuk te trekken en contact te leggen met een leuke Française van dertig lentes.

‘Ik snap er niks van, zo goedkoop was dat doek niet. Dat mag toch niet verschieten?’, hoorde ik mijn echtgenote ergens in de verte.

‘Bart! Luister je wel?’

‘Je vroeg toch of ik tijd had?’, riep ik gapend. ‘Ik heb nu geen tijd.’

‘Hoezo geen tijd? Je kunt toch even kijken?’

‘Waarnaar? Naar een gekleurd doek zonder kleur?’

‘We hebben toch nog garantie?’

‘Weet ik veel. Heb je de bon nog?’, vroeg ik.

‘Die heb jij. Jij bewaart toch alle bonnen?’

‘Dan ligt hij thuis. Kan ik nu niks mee.’ Ik rekte me uit en dook iets dieper in mijn luie stoel.

‘Kun je niet op internet zoeken? Kijken naar de garantietermijn en meteen claimen? Anders is het misschien verlopen.’

‘Ik zal straks even zoeken. Komt goed’, beloofde ik.

‘Jaja, en dan wordt het weer vergeten.’

‘O, nee hoor. Jij helpt me vast herinneren.’ Ik gaapte overdreven en sloot opnieuw mijn ogen.

‘Dus nu ga je weer slapen?’, vroeg ze nog steeds nijdig.

‘Ja, nog even. Ik heb namelijk net contact gelegd met een leuke Française van een jaartje of dertig.’

‘O ja, vast’, riep ze. ‘En wat moet ik daarmee?’

‘Dat zal ik je vertellen, schat. Ze werkt in een campingzaak en weet alles van verschoten zonnedoeken. Graag een klein uurtje geduld.’

Bart