Soepeltjes

‘Zegt u het maar meneer’, nodigde het roodgemutste meisje achter de vitrine mij uit.

‘Morgen slager, ik wil graag een tweetal karbonaatjes.’

‘O, maar die kunt u zo uit de koeling halen. Verpakt en wel.’ Ze trok twee grappige kuiltjes in haar wangen en wees naar het gangpad.

‘Nee, die wil ik niet. Ik heb van mijn leidinggevende een duidelijke opdracht meegekregen.’ Ik keek opzichtig op mijn briefje.

‘Maar die zijn hetzelfde hoor’, verzekerde ze. Ze had een leuk blauw neusje. Ik vermoedde dat het vanwege de kou een chronisch dingetje was geworden.

‘Nee hoor. Volgens mijn echtgenote zijn die te vet. Ze wil ze mager.’

‘Een beetje vet op de juiste plek maakt het vlees soepeltjes meneer. Zo’n droog mager lapje wordt al snel taai.’

Ze had ongetwijfeld een punt. Maar ja, de opdracht…

‘En wat voor een karbonaatjes wilt u precies?’

Dat had ik weer. ‘Geen idee. Zijn er meerdere soorten?’

‘Jazeker. Schouder, haas, rib.. u mag kiezen.’ Ze wreef over haar neusje.

‘Tja, ik heb echt geen idee. Er staat hier duidelijk twee karbonaatjes.’ Ik slaakte een zucht.

‘Zal ik dan maar een keus voor u maken?’ De kuiltjes plopten.

‘Ja, doe maar. Ruilen kan niet hè?’, vroeg ik met een lach.

‘Hahaha, nee zeg, dat zou een mooie boel worden.’

Ik moest even over deze “mooie boel” nadenken.

‘Ik maak er dan maar schouderkarbonaatjes van met een weinig vet. Goed plan?’

‘Ja hoor. Dan blijft het mooi soepel’, lachte ik. Ik vond het voor thuis een goed verkoopargument.

‘Heb je nou toch weer van die vette karbonaatjes gekocht? Ik heb nog zó…’

‘Voordat je verder gaat: het vleesmeisje adviseerde een randje vet. Dan blijft het vlees soepel.’

‘Zei ze dat?’

‘Ja, en ze heeft er veel verstand van.’

‘Nou Bart, ze kraamt onzin uit.’

‘Hoezo?’, vroeg ik.

Ze lanceerde een luchtkus. ‘Kijk maar naar jezelf.’

Bart