‘Goh, wat heeft u toch een mooie auto’, merkte een verre buurman op. Hij liep met zijn gebakken spons langs onze oprit.

‘Ja hè. En toch is hij al tien jaar. Tweeduizendtien’, voegde ik er niet zonder trots aan toe.
‘Mooi tijdloos model. Prachtig.’
‘Vind ik ook.’
‘Hoe gaat het trouwens met uw hondje?’, vroeg ik wijzend op het dingetje aan het eind van het riempje.
‘Hij voelt zich niet zo lekker vandaag.’

‘Dat meende ik al te zien’, zei ik.
‘Kun je het zien dan?’, vroeg hij.
‘Ja, hij ziet er wat sponzig uit.’ 
‘Sponzig? Kom op zeg. Er is niks sponzigs aan Takkie.’
‘U ziet dat niet omdat u hem de hele dag in beeld heeft.’
‘Nou ja, dat zou natuurlijk kunnen. Maar sponzig…’
‘Heb ik met mijn echtgenote’, grapte ik.
‘Wat heb jij met je echtgenote?’, vroeg mijn echtgenote die de prullenbak in de kliko kwam legen en onverwachts achter mij stond.
‘Uw man zei net dat u er soms sponzig uit kunt zien maar dat hij dat niet ziet omdat hij de hele dag met u optrekt.’
‘Ik sponzig? Hoezo nou weer sponzig? En hoe ziet sponzig eruit?’, vroeg ze.
‘Zoals mijn Takkie, mijn hondje.’ Hij bukte zich en pakte hem op. Hij begon flink te grommen.
‘Wil je mij vergelijken met die kruimeldief?’, vroeg ze quasi nijdig.
‘Ach nee schat. Dat bedoelde ik helemaal niet.’ Ik lachte wat opkomende boerenkiespijn weg.
‘Wat bedoel je dan?’
‘Het ging over onze auto. Dat hij nog zo mooi is.’
‘Dat zie ik niet’, zei ze.
‘Kijk, dat komt omdat je er de hele dag naar zit te kijken.’
Bart
Copyright Brompot columns en korte verhalen. December 2020

Powered by WPeMatico

Share

Related Post

Leave a comment

Close
Please support the site
By clicking any of these buttons you help our site to get better