Onkruid

‘Morgen buurman’, hoorde ik een stem vanaf de straat. Ik was de voortuin aan het schoffelen en keek op.

‘Morgen Josje.’

‘Lekker aan het schoffelen, Bart?’

‘Ach ja, soms moet je even, hè?’

‘Je doet het netjes. Je kan er zo je werk van maken.’

‘Hahaha, ik ben met pensioen, Josje. Ik voel geen behoefte.’

‘Jammer, je kunt zo de buurt in. Vooral bij ons naast’, zei ze. ‘Bij Gerda.’

‘Gerda? O, je bedoelt van 16B.’

‘Nee, van 16C. Met dat grijze haar. Die heeft me een onkruid in de tuin staan. Je kunt er niet meer overheen kijken.’

‘Dat komt omdat jij zo’n klein vrouwtje bent, Josje!’, merkte ik lachend op.

‘Eerlijk Bart, ze doet er niets aan. En weet je, al die zaadjes komen bij ons in de tuin terecht.’

‘Zaadjes van Gerda?’, vroeg ik.

‘Ja, van dat onkruid. Ik heb haar al een paar keer gevraagd maar ze doet er niets op uit.’

‘Gerda is voorzitster van de geitenharen sokkenclub. Dat zijn van die overgezonde natuurtiepjes’, wist ik. ‘Die houden van onkruid.’

‘Onzin. Ze loopt altijd op blote voeten en drie keer in de week komt de pizzaboer aan huis. Hoezo gezond?!’

‘Gerda is gescheiden. Vandaar die pizzaboer.’

‘Rare pizzaboer. Hij heeft nooit een pizza bij zich.’

‘Misschien bakt hij ze samen met haar?’, opperde ik met een veelbetekenende knipoog.

‘Nou, dan kan hij terwijl ze in de oven staan ook de tuin wel even voor haar schoffelen.’

Bart