De coronakapper...

‘Zit toch eens stil, je bent verdorie net een kleuter’, riep mijn echtgenote. Ze was de bovenste helft van mijn hoofd aan het restaureren.

‘Het duurt te lang, schat. Bij de kapper was ik allang klaar geweest.’

‘Het gaat niet om de snelheid maar om kwaliteit. Of heb je liever een pispotmodel? Kan ook hoor!’

‘Je zwamt overigens wél als een kapper’, zei ik.

‘Trouwens, het begint bovenop wat te kalen’, stelde ze vast.

‘Komt door de valhelm. Hij schuurt.’

‘Man, je hebt de motor al in geen maanden aangeraakt.’

‘Wie heeft het over motorrijden?’

‘En hier op je achterhoofd zit een rare bult.’ Ze wreef er overheen.

‘Niet op drukken!’, riep ik. ‘Dat is mijn afstandsbediening.’

‘Afstandsbediening?’

‘Ja, als je daar op drukt gaat er ergens een been omhoog.’

‘Hou toch op man. En zit nou stihil!!!!!’

‘Waarom dans je steeds om mij heen?’, vroeg ik.

‘Omdat ik het op gelijke lengte moet afscheren, toch? Of wil je soms een afwijkend modelletje? Iets van een gladde vierbaansweg over het midden?’

‘Als je het maar laat. En schiet alsjeblieft op want ik heb het wel een keer gehad.’ Ik was er echt klaar mee.

‘Weet je? Dit was voor mij echt de laatste keer. Je doet het voortaan zelf maar.’

‘Schatje, binnenkort hoeft het ook niet meer.’

‘Hoezo? Gaat Rutte versoepelen? De kappers weer open?’, vroeg ze.

‘Niet dat ik weet.’

‘Waarom hoeft het dan niet meer?’, vroeg ze ietwat geirriteerd.

‘Omdat je met dat gehuppel het snoer inmiddels vijf keer om mijn strot hebt gedraaid! Een zesde keer overleef ik niet!’

Bart

De coronakapper…