In de bijstand

‘Ik hoorde net dat de Meijlandjes weer in een nieuw TV programma verschijnen’, meldde ik.

‘O ja?’, vroeg mijn echtgenote ietwat afwezig. Ze was druk met een breiwerkje.

‘Ja, ze gaan een maandje op bijstandsniveau leven.’

‘En dat moet dan op TV?’, vroeg ze.

‘Ja, anders heeft het natuurlijk geen zin.’

‘Wat is dan de “zin” van deze actie?’

‘Entertainment. Zo van “kijk mij eens gewoon doen!!”‘

‘Hoe moet ik dat zien?’, vroeg ze. ‘Gaan ze de draak steken met bijstandsgerechtigden?’

‘Geen idee, schat. Ze moeten voor de camera met vijfenveertig euro per week rond zien te komen.’

‘Voor de camera?’, vroeg ze.

‘Ja, maar ze draaien niet de hele dag.’

‘En doet die schreeuwerd ook mee?’

‘Wie bedoel je?’, vroeg ik.

‘Die met die cameraman getrouwd is. Hoe heet dat kind ook alweer?’

‘Kan er even niet opkomen.’

‘Mag ik het zeggen?’, vroeg ze.

‘Jij mag alles zeggen.’

‘Ik ga niet kijken. Ik vind dit zulke walgelijke programma’s.’

‘Ik ook, maar ik kijk sowieso niet naar dat stel.’

‘En wat doet John de Mol met de opbrengst? Doneert hij dat, na aftrek van het vorstelijke salaris voor Meijland, aan de bijstand?’

‘Nou, dat denk ik niet’, bedacht ik mij hardop. ‘Dan komt hij er zelf ook nog in terecht.’

Bart