Schuilen

‘Zijn jullie de tuin aan het verbouwen?’, vroeg mevrouw Vogels. Ze woont in de straat pal achter ons. Ik stond in de Appie bij de kaas. Zij ook.

‘Hoezo, mevrouw Vogels?’, vroeg ik.

‘Nou ja, ik zie bij ons vanuit het slaapkamerraam dat jullie aan het graven zijn. Gaan de tegels eruit?’

‘Nee hoor. We zijn een schuilkelder aan het graven.’

‘Een schuilkelder?’, vroeg ze verbaasd.

‘Ja, dat leek ons handig.’

‘Goh, een schuilkelder. En dan helemaal met de hand?’

‘Ja, een graafmachine trekt teveel bekijks. En we willen het een beetje geheim houden, snapt u?’

Haar mond viel open. ‘Nou ja, ik zeg natuurlijk niks. Hoe diep wordt hij?’

‘Manshoogte. En met drie kamers.’

‘Drie kamers?’

‘Ja, huiskamer, keuken en slaapkamer. Gewoon simpel.’

‘Toe maar, simpel. En heeft u daar een speciale vergunning voor nodig?’

‘Nee hoor. We bouwen hem gewoon zwart. Illegaal. Het is maar een schuilkelder.’

‘En wat doet u met al die grond die u uitgraaft?’

‘We overwegen een kuil te graven’, grapte ik.

‘Hahaha, dat zou handig zijn.’ Ze moest er om lachen.

‘Goh, een schuilkelder. Nou ja, het zijn wel onzekere tijden nu. Dus ik kan mij uw zorg wel voorstellen.’

‘Hoe bedoelt u?’, vroeg ik.

‘Nou ja, met al die oorlogen. En dan die Russische dreiging.’

‘Nou, daar doen we het niet voor, mevrouw Vogels.’

‘Niet? Niet voor de Russen?’

‘Nee hoor, we bouwen hem tegen nieuwsgierige buren die de hele dag uit het raam staren.’

Bart