De zandbak

‘Morgen buur’, hoorde ik een stem achter mij. ‘Weer eens aan de veeg?’

Ik draaide mij om.

‘Morgen Leo, ja ik moest van Truus buiten spelen.’

‘En toen dacht je bij jezelf: kom laat ik het onaangename maar even aan het nuttige knopen.’

‘Ja, bij gebrek aan een zandbak.’

‘De zandbak! Dat is lang geleden dat ik daar in speelde.’

‘Is dat zo?’, vroeg ik.

‘Ja, ik maakte dan altijd gangetjes waar ik met de autootjes doorheen reed.’

‘Dinky Toys?’

‘Nee, Matchbox. Van die kleine auto’s.’ Hij spreidde zijn vingers om te duiden.

‘Geweldig. Ja, daar had ik een kist van vol’, wist ik nog.

‘Tegenwoordig is dat niet meer.’ Er klonk iets van heimwee in zijn stem.

‘Nee, tegenwoordig is de zandbak digitaal. Scheelt wel een hoop rommel!’, vond ik.

‘Klopt Bart. Mijn kleinkinderen maken zandtaartjes op de tablet.’

‘Ik speelde altijd met mijn buurmeisje’, herinnerde ik mij. Gingen we thee zetten. Zij had dan een zeefje waar ze suiker mee kon maken.’

‘Leuk hè?’, lachte hij.

‘Nou, het was niet altijd zo leuk hoor’, vond ik.

‘Wat zeg je nu? Samen met je buurmeisje in de zandbak “niet leuk” ?’

‘Nee, ze zeefde niet goed. Ik had steeds zand in mijn thee.’

Bart