Boostergeklaag

‘Moet jij je nog niet aankleden?’, vroeg ik toen ik om acht uur geboend en wel de kamer binnenliep.

‘Hoezo?’, vroeg ze verbaasd. Ze zat in haar ochtendjas de krant te lezen.

‘Nou ja, ik moet om half tien mijn boosterprik halen.’

‘Moet ik dan mee ofzo?’, vroeg ze.

Dat had ik weer. Een keiharde vrouw.

‘Ik weet het niet hoor, maar zo’n prik is best wel een dingetje.’

‘Een dingetje. Wat is hier “dingetje” aan?’ Ze maakte van die kommabeweginkjes in de lucht.

‘Schat, er wordt een vreemd ding in je man gestoken.’

‘En nu verwacht je aansluitend een ziekenhuisopname?’

‘Je bent hard. Zo’n spuit is best ingrijpend.’

‘Hoe bedoel je?’ Ze roerde onverschillig in haar koffie.

‘Hij hoort er normaal gesproken helemaal niet in’, stelde ik nuchter vast.

‘Maar nu even wel. Het is voor een goed doel.’

‘Dat zal, maar het is best vervelend.’

‘Jullie mannen stellen je altijd zo aan. Kleinzielig tot op het bot.’

‘Nee, jullie vrouwen klagen nooit. Heb je een weekje?’

‘Man, ik heb twee bevallingen meegemaakt.’

‘Nou en?’, vroeg ik.

‘Heb jij mij tijdens de verwekking horen klagen?’

Bart