Garagebezoekje

Ik moest onlangs voor de APK en onderhoudsbeurt naar onze garage. Mijn auto gaf op het dashboard aan dat ik daarvoor tijd in moest ruimen. Natuurlijk mooi dat hij meedenkt, maar ik ontkom in dit soort gevallen niet aan de indruk dat de fabrikant hierin een dikke papvinger heeft. En niet omdat hij de auto een beurt gunt, maar meer om het verdien-model kloppend te houden. En het werkt, want als je weinig verstand hebt van auto’s, doe je braaf wat de computer aangeeft: je gaat.

Zo’n APK is altijd spannend. Wat gaan ze vinden en hoeveel gaat het dan kosten. Meestal ga ik op voorhand al even langs om naar de banden te laten kijken. Dan weet je vaak al hoe de vlag erbij hangt. Bij mij leerde een snelle inspectie dat er vier nieuwe banden moesten worden gemonteerd en er nog een zeer ingrijpende, dus dure onderhoudsbeurt moesten worden uitgevoerd. Tja, en dan ga je rekenen.

Als er één ding is wat je tijdens zo’n reken-exercitie nooit moet doen, is het rekenen in de nabijheid van een showroom vól auto’s oftewel in een snoepwinkel vol zoetwaren. De magie zorgt ervoor dat je rekenmachine onbetrouwbaar wordt want welke auto je ook ziet, hij ziet er altijd beter uit dan je eigen auto en de uitkomst pakt altijd voordeliger uit dan de werkelijkheid. Vooral als er, zoals ook deze keer weer, een prachtig exemplaar tussenstaat.  

En dan blijkt er ook nog zoiets te bestaan als een wereld vol autoverkopers, die altijd bereid zijn om je op professionele en geslepen wijze het beslissende duwtje te geven… 

‘Wat krijg ik voor onze eigen auto terug ?, vroeg ik aan de verkoper tegenover mij toen we wat later aan het gratis bakje verkoopkoffie zaten. Hij zat strak in het pak achter zijn bureau.
‘Tja, dan moet ik eerst kijken. Mag ik de sleutels ?’, vroeg hij. Ik gaf hem het bosje waarna hij snel naar buiten glipte. Hij rook succes want de geur van de autogeile klant verspreidde zich razendsnel door het kantoor….  

‘Moet je niet even meelopen ?’, vroeg mijn echtgenote. Ik schudde mijn hoofd. ‘Zinloos. Hij gaat nu voor de vorm kijken maar weet allang wat hij gaat zeggen’, zei ik. ‘Let op, hij vindt het een mooie auto, wel veel kilometers, hij ligt niet zo goed in de markt, hij is voor de buitenlandse handel, echter, hij geeft er veel voor terug omdat we een vaste klant zijn’. Ik was vol “nergens op gebaseerd” vertrouwen in een goede afloop en zag mijzelf binnenkort achter het stuur van deze prachtige kar.   

‘Het is nog een mooie auto’, begon hij na de inspectie en nadat hij weer was gaan zitten.
‘Ja hè’, blaatte ik terug. ‘Ik ben er ook heel gek mee’.
‘Dat geloof ik meteen, u heeft hem intensief gebruikt. Tenminste, als ik zo naar de tellerstand kijk’. ‘Ja, dat klopt’, blaatte ik opnieuw, ‘ik ben ook heel tevreden met deze auto’. Ik knipoogde naar mijn echtgenote.

‘Tja, ik moet toch even goed kijken wat we gaan doen, weet u, dit model is natuurlijk wat verouderd en de vraag tegenwoordig is meer richting zuinige modellen’. Ik knipoogde wederom.

‘De markt is op dit moment niet erg gunstig’, ging hij verder, ‘en ik denk dan ook dat hij rechtstreeks doorgaat naar de buitenlandse handel. Eens even kijken…. ‘.

‘Ja, kijk maar eens goed, want ik wil een stevige prijs’, zei ik. ‘Uiteraard meneer, u bent vaste klant en dat scheelt natuurlijk aanmerkelijk in de inruilprijs want we willen onze klanten graag behouden’.

Hij trok een beminnelijke glimlach, pakte een rekenmachine en begon driftig te tikken. Toen schraapte hij zijn keel en noemde een bedragje met een dermate scherpe punt dat mijn wensbalon inclusief droom met een vette knal ontplofte. Weg magie, weg geur, weg droom welkom nuchterheid. De verkoper schrok van mijn reactie. ‘Wat had u zelf in gedachten ?’, informeerde hij na een korte incubatietijd. Ik keek nog wat naar het plafond, nam een korte aanloop en kwakte toen uit pure ballorigheid een exorbitant hoog bedrag op tafel. 

Toen we wat later de garage uitliepen, keek ik nog één keer naar de voituur. Ik bleef heel even staan alsof ik de laatste eer wilde brengen aan een overleden droom.  
 
‘Uiteindelijk vind ik de kleur ook helemaal niks’, zei ik tegen mijn vrouw. Ze kneep me zachtjes in mijn arm, kuste me troostend op mijn wang en vol gas stoof ik weg…


Bart 


copyright Brompot oktober 2016   

Powered by WPeMatico